Puszka Pandory recenzja

Debiuty są z zasady trudne. Sama po cichu trzymam kciuki, abym kiedyś dożyła własnego. Młoda autorka wierszy i prozy, której serdecznie gratuluję, doczekała się, swojego pierwszego wydania. Mówię tutaj o Kornelii Romanowskiej, studentce oraz świeżynce, która zapowiada się naprawdę obiecująco.

Zaczynając napomknę, że opis był naprawdę zachęcający, choć nieco niekompatybilny z ostatecznym wyrazem lektury. Rozczarowałam się odrobinę, aczkolwiek sądzę, że są to początki trzymam kciuki, iż autorka będzie rozwijać swoje, i tak już obiecujące, umiejętności.

Dominika Orzechowska – pełna pasji, młoda piosenkarka z wielkim sercem. Krzysztof Tyszkiewicz – twardy, najlepszy w swoim fachu ochroniarz. Ich drogi nagle krzyżują się, wywracając ich życie do góry nogami. Za wszystkim stoi niewinnie wyglądający liścik, który dziewczyna otrzymała po nieudanej próbie zabójstwa. Tyszkiewicz robi wszystko, aby zapewnić Dominice bezpieczeństwo, lecz jej niedoszły oprawca okazuje się sprytniejszy. Do burzy wydarzeń dochodzi bezduszna siostra piosenkarki, która tylko czyha na jej upadek, oraz przeszłość Krzyśka. Układ idealny, ale czy na pewno uda im się przezwyciężyć bariery na swojej drodze, których jedynie przybywa.

Największym, moim zdaniem minusem w „Puszce pandory” jest problem autorki przy uzewnętrznianiu postaci. Miałam wrażenie, że zbyt mało przeznaczali czasu na podejmowanie najważniejszych decyzji, zamiast nadać nieco dreszczyku. Oczekiwanie wzmaga napięcie. Krzysztof odbiegał od mojego wyobrażenia ochroniarza z krwi i kości. Był zbyt… miękki, zbyt szybko ulegał. Zilustrowałam go sobie jako nieustępliwego, oschłego bodyguarda, a tu takie małe rozczarowanie. Ujął mnie jednak sposób, w jaki Krzysiek kreował sobie Dominikę, jak ją traktował i jak bardzo mu na niej zależało. Dominika to odpowiednia osoba na właściwym miejscu, bardzo ją polubiłam, mimo jej kilku głupich decyzji.

Zabrakło mi przede wszystkim głębszej analizy ich uczuć. Tego, jak stopień po stopniu odkrywają swoje namiętności. Zakończenie z pewnością nie było dla mnie zaskakujące, gdyż od samego początku przeczuwałam taki przebieg wydarzeń. Rozmowy postaci były dla jakby wymuszone, choć treściwe. Nieco irytującym aspektem była masa głupich błędów, lecz przypisuję je niedopatrzeniem redaktora.

„Puszka pandory” to piękna historia. Pokazuje miłość dwóch zagubionych postaci, którym udało się przechytrzyć świat i wyjść cało. Mimo wszystkich niedociągnięć, nie stracisz minuty zagłębiając się w treść. Polecam.