Chrześcijaństwo. Amoralna religia recenzja

Pierwsza wspólna książka Artura Nowaka i Ireneusza Ziemińskiego. Napisana została w formie wywiadu. Napisali książkę, którą wywołali spore kontrowersje jeszcze przed jej premierą na rynku. Katolicy z Fundacji Instytutu Ks. Piotra Skargi nie chcieli dopuścić do ukazania się książki na rynku. A może, jak uważają autorzy czas najwyższy rozmawiać o chrześcijaństwie jako o jednym z wielu sposobów pojmowania świata, który podlega takim samym ocenom moralnym, jak każdy inny. Książka ukazała się 7 listopada nakładem Wydawnictwa Prószyński i S-ka. Okładka przyciąga uwagę, wizerunek Jezusa jaki znamy, ale z zasłoniętymi oczami jak przy podejrzanych czy osądzonych. W dniu premiery książki pod wydawnictwem Prószyński Media w Warszawie zorganizowano przebłagalny różaniec. Modlono się o zadośćuczynienie za bluźnierstwa przeciwko Bogu i wierze katolickiej. Już sam tytuł spowodował, że niektórzy nie czytając, już tą książką pogardzają. Stronniczość, lewactwo, język nienawiści to tylko niektóre określenia dotyczące tej pozycji. A przecież wszelkie wypowiedzi to interpretacja zawartych tematów w oparciu o Biblię, Psalmy czy Listy Apostołów. Nie brakuje jednak osobistych spostrzeżeń profesora Ireneusza Ziemińskiego, autora wielu tekstów religijnych, laureata nagrody im, ks. Tischnera: „Według mnie Bóg chrześcijański jest Bogiem wyjątkowo okrutnym i między innymi dlatego właśnie ta religia moralnie się wyczerpała.”, „Bóg przecież nie potrzebuje pieniędzy, wystawnych ceremonii ani luksusowych świątyń – te służą jedynie kapłanom czerpiącym zyski z obrzędów.” Paradoksalnie „pomyje wylewane” na tę książkę robią reklamę podobną do tej na „Zieloną granicę.” Książka podobnie podzieliła Polaków na zwolenników i przeciwników. Warto przeczytać i wyrobić sobie własne zdanie. Przeczytałam i nie traktuję tego jako zmarnowanie czasu. Poszczególne rozdziały omawiają miłość bliźniego, miłosierdzie, odkupienie, los kobiet itp. Poruszony został problem pedofilii wśród duchownych. „Kościół bowiem bardziej troszczy się o grzesznych księży niż ich ofiary.” Obalony został kult Matki Teresy z Kalkuty” jako krystalicznej postaci, która dysponowała pieniędzmi niezgodnie z wolą darczyńców. „Zebrała olbrzymie środki, które zdeponowała w Banku Watykańskim, a jakiś znikomy ich procent trafił do potrzebujących.” Podobnych odniesień jest w tej książce więcej.