Proxima recenzja

- czyli zachwyt czymś, o czym nie ma się pojęcia.

Nie czytam science fiction.
Wcześniej wydawało mi się, że jestem po prostu za głupia na gatunek literacki, który w niewielkiej chociaż części powinien bazować na nauce.
A obecnie?
Skupiłam się na fantastyce i non-fiction z zakresu true crime i psychologii, zapominając o moich wcześniejszych chęciach okiełznania gatunku.

Jednak, gdy zobaczyłam opis Proximy, stwierdziłam, że może jest to dobry moment na to, by nieco zboczyć z utartego schematu, zmienić nieco swoje upodobania czytelnicze. Wszakże wychodzenie ze strefy komfortu raz na jakiś czas podobno robi człowiekowi dobrze.

XXVII wiek. Przyszłość ludzkości w tej galaktyce wydaje się niemal nieograniczona. Są w niej setki milionów czerwonych karłów, które posiadają planety nadające się do zamieszkania przez ludzi. Taki właśnie jest świat Proxima Centauri.

Już na samym początku historia bardzo przypadła mi do gustu (chociaż im dalej, tym powieść zaczęła tracić na jakości - więcej było marudzenia o polityce, zależnościach między krajami, wojnach, niż o tym, co ciekawiło mnie najbardziej, czyli kolonizacji Per Ardui).
Pytanie tylko, czy moja reakcja była tak pozytywna dlatego, że jest dobra, czy dlatego, że ostatnią książkę z gatunku przeczytałam 10 lat temu (Długa Ziemia, również Baxtera, swoją drogą).

Autor zadaje ważne pytania - o kondycję ludzkości, stan Ziemi, etykę kolonizowania innych planet. Wszystko dość ważne w kontekście sytuacji, w jakiej obecnie znajdujemy się jako gatunek. Tylko... chce się zanucić: "Ale to już było".
Nawet ja, ktoś, kto ma bardzo mało do czynienia z SF, czy to w literaturze czy filmie, wyłapałam do znudzenia powtarzane w historii o kosmosie motywy.

Proxima nie jest odkrywcza. To wszystko, i dużo lepiej, zostało opisane u klasyków gatunku. Jednak mimo wszystko nie uważam, że czas spędzony na czytaniu tej książki był czasem zmarnowanym.

Ciężko jest obiektywnie ocenić powieść, nie mając żadnych punktów odniesienia. Przeglądając opinie w Internecie widziałam albo zachwyty, albo bezlitosną krytykę. Sama w ocenie jestem gdzieś pomiędzy, ponieważ lektura Proximy była dla mnie czymś nowym, powiewem świeżości dla kogoś, kogo gust zdominowany jest przez smoki, magię i wróżki. Jednakże ze świadomością, że dla obeznanego w gatunku czytelnika może to być zwykły średniak. Jeśli miałabym polecić tę powieść komukolwiek, to osobom, które dopiero zaczynają przygodę z sf.