Proxima recenzja

Rzadko sięgam po literaturę s-f – nie dlatego, że nie jest ciekawa, lecz głownie z powodów prozaicznych - często po prostu wymaga ona ogromnego skupienia, dużo większego niż książki innych gatunków (np. obyczajowych). Wystarczy pomyśleć o klasykach jak Lem czy (współcześnie) Dukaj. Było to więc moje pierwsze zetknięcie z prozą Stephena Baxtera – nie wiedziałam do końca, czego mogę się spodziewać. I dobrze… Ta niespodzianka była bowiem całkiem przyjemna.

Historia przedstawiona w „Proximie” to opowieść o kolonizowaniu jednej z planet w układzie Alfa Centauri w XXVII wieku. Główny bohater- Yuri Eden po wybudzeniu z trwającego kilkadziesiąt lat snu wbrew swojej woli znalazł się w grupie osiedleńców, na których czeka obca, surowa planeta. Mają oni stać się zalążkiem ludzkiej cywilizacji lub, jeśli się to nie uda, zginąć. To zresztą jeden z ciekawszych zabiegów w powieści Baxtera - bycie kolonizatorem to tutaj żaden splendor - lecz zesłanie, a nawet coś jeszcze gorszego, bohaterowie to nie heroiczni prekursorzy, lecz zbieranina różnego rodzaju mniej lub bardziej podejrzanych osobistości. Sam "nowy świat" zaś nie ma nic wspólnego z jakąkolwiek ziemią obiecaną.

„Proxima” na pierwszy rzut oka jako książka dość sporych rozmiarów (560 stron) może czytelnika zniechęcić objętością. Styl autora pozwala jednak przebrnąć przez nią bardzo szybko, zwłaszcza że wykreowany w powieści świat przedstawiony jest niezwykle fascynujący – odległa planeta w innym układzie, zupełnie obca fauna i flora, różne formy sztucznej inteligencji, wynalazki, ciekawe naukowe teorie. Również kreacje bohaterów nie wydają się płaskie, odnajdujemy w nich wiele cech ludzi obserwowanych w rzeczywistości. Chociaż „Proxima” nie jest zapewne arcydziełem s-f i pewnie nie takie było zamierzenie autora – to jednak jest to dobra rozrywka z interesującymi wątkami, chwilami zadająca ambitne pytania o kondycję ludzką. Powieść jest pierwszą częścią dylogii – ja przeczytam więc na pewno drugą odsłonę.