Cover Girl recenzja

Z reguły piszę tu o książkach, które mi się podobają, ale czasami opowiadam też o lekturach, których absolutnie nie polecam (pozdrawiam @LetMeRead!), tak jest właśnie tym razem.

Książka wpadła mi w ręce przypadkowo, na codzień uciekam od takiej literatury gdzie pieprz rośnie, ale tym razem coś mnie podkusiło... Autorką jest młoda kobieta znana z występów w paru reality show, jej portret na tej stronie jest dosyć ciekawy... Mamy więc do czynienia z celebrytką w stanie czystym, czyli osobą znaną z tego, że jest znana. Wróć! Od czasu opublikowania tej pozycji pani Strzałkowska wydała już osiem książek, w każdym razie tyle naliczyłem na kanapie i to w poważnym wydawnictwie Pascal, czyli się sprzedają. Mamy więc do czynienia z celebrytką, która stała się pisarką pełną gębą. No cóż, powoli spełniają się kasandryczne przepowiednie, że każdy celebryta musi wydać książkę, a nawet kilka, pora umierać...

A sama książka opowiada o młodej pustej panience z idealną figurą, która wydaje się za starego, obrzydliwie bogatego aktora, to małżeństwo z rozsądku, bo ona chce kasy a on stabilizacji, a potem oczywiście wszystko się psuje. Fabuła książki składa się z wizyt w galeriach handlowych, pustych i płaskich rozmów, mocnych imprez podlanych alkoholem, dragami i seksem. Pikantnego seksu w ogóle książce jest dużo (to zawsze się dobrze sprzedaje), mamy nawet szczegółowy opis imprezy w klubie swingersów. Jednym słowem kronika codziennego i znojnego życia naszych celebrytów, bo przecież autorka chyba wie, o czym pisze?

Może i wie, ale napisane to płasko, nudno, na poziomie wypocin licealisty, mamy trochę pseudofilozofowania, a dialogi szeleszczą papierem, w trakcie lektury czułem się, jak mawiają Rosjanie 'i smieszno i straszno'. Myślę, że pani Strzałkowska pozazdrościła popularności Blance Lipińskiej, ale ta rzecz jest gorsza od '365 dni', naprawdę! Przypomina mi się myśl nieuczesana Leca: „Kiedy znalazłem się na dnie, usłyszałem pukanie od spodu.”

Wahałem się, czy tę pozycję umieścić na półce 'literatura piękna', ale raczej nie, za wysokie progi. Rzecz całą zaliczam raczej do wyrobów literaturopodobnych. Skąd ta nazwa? No cóż, w czasach późnego PRL-u zamiast czekolady na półkach sklepów leżały wyroby czekoladopodobne, do dziś pamiętam ich niezapomniany smak...