Z dziennika Pani Pe recenzja

Gdyby powstał ranking zawodów, powszechnie uważanych za najnudniejsze, zapewne zawód nauczyciela znalazłby się w pierwszej dziesiątce. No bo to mnóstwo papierów, rutyna, ciągle trzeba uczyć tego samego, a stereotypowa nauczycielka to albo szara mysz w okularach i rozciągniętym sweterku, albo rozjechana przez życie hetera, wylewająca swoje frustracje na niewinnych uczniów. Jeśli ktoś z was myśli w ten sposób, to tutaj wkracza Pani Pe, cała na biało. No, może nie przesadzajmy z tą bielą, bo plamy z kawy ciężko schodzą….

“Z dziennika Pani Pe” to literacki debiut Lidii Pernak, owoc jej 8 lat orki na ugorze pracy jako anglistka w poreformowym piekle szacownym przybytku szerzenia wiedzy, zwanym gimnazjum. Autorka, z ogromną dawką humoru oraz dużym dystansem do siebie i swojego zawodu, opisuje własne przeżycia związane ze wszystkimi aspektami pracy nauczycielki. Od wszelakich zmagań z Szatanami, jak pieszczotliwie nazywa uczniów, przez kwestie papierkowo-administracyjne i dodatkowe obowiązki, aż po żarciki w pokoju nauczycielskim. Nie ma żadnego owijania w bawełnę (co najwyżej w kołderkę, która rano tak ciąży…) - Pani Pe pisze jasno, jak jest, a nie zawsze jest różowo. Mimo to z całej książki bije miłość do jej zawodu, do uczniów, do tych niezliczonych godzin ciężkiej pracy, która jednak wydaje owoce - niekoniecznie dojrzałe (halo, mówimy jednak o gimnazjum), ale za to tak piękne, że pół bazaru popłakałoby się ze szczęścia.

Książka jest idealna na podczytywanie w wolnej chwili, bo składa się z króciutkich, w większości niepowiązanych ze sobą rozdziałów. Masz zły humor? Trzy minuty i uśmiechasz się szeroko. Autorka przy tym posługuje się tak lekkim, familiarnym stylem, że w trakcie czytania miałam wrażenie, jakbym rozmawiała z dobrą znajomą. W ogóle muszę powiedzieć, że Pani Pe wydaje się osobą, z którą z przyjemnością bym się zaprzyjaźniła, ze względu na podobne poczucie humoru i zainteresowania (tak, pizza i Netflix to też zainteresowania!), a do tego dzielą nas zaledwie trzy lata różnicy.

Żałuję, że na żadnym etapie edukacji nie trafiłam na tak fajną, otwartą nauczycielkę, ale mimo to cieszy mnie myśl, że na świecie są jeszcze prawdziwi nauczyciele z powołania. Choć powołanie to chyba za słabe słowo w tym wypadku - mam wrażenie, że gdyby ktoś potraktował Panią Pe starą chińską obelgą: “obyś cudze dzieci uczył”, to nie tylko by podziękowała, ale wręcz wzruszyła się do łez, że ktoś jej tak dobrze życzy.

Pozostaje mi tylko szczerze zachęcić wszystkich do lektury, bo “Z dziennika Pani Pe” to książka naprawdę wyjątkowa: zabawna, ciepła, którą napisało samo życie. No, niech będzie, z drobną pomocą autorki. A jeśli komuś po przeczytaniu będzie mało, tak jak mnie, to więcej kwiatków z nauczycielskiego życia Pani Pe można znaleźć na facebookowej stronie Pszepani.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.