Droga lodowa. Od zesłania do wolności. Odyseja Polaków recenzja

Książka jest kolejnym świadectwem gehenny Polaków w ZSRR w czasie II wojny światowej. Autor to syn lekarza, przed wojną dobrze prosperującego w Otwocku; we wrześniu 1939 cała rodzina uciekła przed Niemcami na kresy, wkrótce zajęte przez Sowiety. A w roku 1940 zostali zesłani na daleką północ, niedaleko Kotłasu. Tam musieli ciężko pracować przy wyrębie lasu i mocno się nacierpieli. Z drugiej strony, w porównaniu z innymi Polakami w ZSRR w tym czasie autor miał lepiej bo po pierwsze nie trafił do łagru, tylko na zsyłkę, czyli (teoretycznie) był na wolności. Po drugie przeżył ten czas z rodziną, ojcem i matką; inni byli zupełnie sami. Po trzecie ojciec jego był lekarzem, zawód który bardzo ułatwiał życie w Sowietach (ale nie uchroniło go to od ciężkiej pracy fizycznej która zniszczyła mu zdrowie). Poza tym autor był wtedy młody, gdy go wywieźli miał kilkanaście lat, i traktował zsyłkę trochę jako przygodę, dramatyczną ale przygodę. Nie znaczy to, że rodzinie autora powodziło się dobrze, o nie, po prostu stalinowska Rosja była piekłem które miało różne kręgi, a im udało się nie trafić do najniższego kręgu.

W czasie pobytu w Rosji towarzyszyło im powiedzenie powtarzana w kółko przez Rosjan: `Priwyknietie, a jesli nie priwyknietie, to podochnietie’, czyli w wolnym tłumaczeniu: przywykniecie a jak nie przywykniecie to zdechniecie. Jak autor słusznie pisze, to kwintesencja życia w ZSRR. Inna podstawa sowieckiego życia to wszechogarniająca korupcja, wszystko można było załatwić za łapówkę, w tym kraju to chyba było, jest i będzie zawsze.

Najciekawszy jest w książce opis podróży jaką musieli przebyć zesłańcy z dalekiej połnocy do Armii Andersa i do Iranu: najpierw do Astrachania, potem do Kazachstanu i wreszcie po wielu naprawdę niesamowitych przygodach opuścili ojczyznę światowego proletariatu. To prawdziwa powieść akcji, przeżycia mieli oni iście dramatyczne co filmowe.

Napisane jest to bardzo dobrze, czyta się lekko, jak nieledwie powieść przygodowo-podróżniczą, mimo że traktuje często o rzeczach strasznych. Polecam.