Córka rabina recenzja

Widmo wojny, która zbliża się coraz szybszym krokiem budzi niepokój wśród mieszkańców Radomia. Napięcie, plotki, niespokojne zachowania ludzi budzą we wszystkich lęk i niepokój. Ksiądz Kazimierz również się boi, ale on jako ksiądz ma za zadanie wspierać ludzi, pocieszać ich, podnosić na duchu. A jego kto podniesie? To pierwszy z dylematów moralnych poruszonych przez Agnieszkę Lis w powieści „Córka Rabina”. Czy ksiądz może się bać? A dlaczego nie? Jest przecież człowiekiem. Czuje się niezrozumiany, nie wie, z kim mógłby porozmawiać o swoich lękach, obawach. W tych swoich przemyśleniach intuicja prowadzi go do Rabina Chila Kestenberga, Żyda. Jak każda relacja, wszystko zaczyna się do rozmowy, spotkań, poznawania siebie, swoich zwyczajów, przywar a tutaj również i wiary. Wybucha wojna i pojawiają się kolejne dylematy moralne księdza. Czy pomagać Niemcom, którzy zabijają Polaków i Żydów, czy powinien im dać ostatnie namaszczenie? Czy wezwany do chorego niemieckiego dziecka ma zmówić modlitwę w intencji życia i zdrowia tej małej dziewczynki ? Czytelnik czeka w napięciu, co ksiądz zrobi, a myśli też według swoich przekonań: „czy powinien?”. Służy ludziom bez względu na narodowość czy wiarę, ale dysonans w nim pozostaje. Jak każdy człowiek ksiądz Kazimierz chce być wysłuchany, chce, by ktoś był przy nim w tym trudnym momencie. Wsparcie, rozmowa bez oceniania są istotne dla każdego z nas. Rabin Chil Kestenberg to niezwykle ciepły i mądry człowiek. Między nim a księdzem Kazimierzem rodzi się wspaniała przyjaźń. Mimo innego imienia Boga, innej kultury pokazali przeogromną siłę przyjaźni. Może nawet wojna była im bardziej ku temu przyjazna? Któż to wie....
Akcja powieści jest osadzona od lata poprzedzającego wybuch II Wojny Światowej do zimy rok później. Jednakże zawarte w niej problemy, tematy i dylematy moralne czynią z niej ponadczasową powieść. A miejsce Radom pozostanie tylko umowne. Wszędzie, gdzie wojna będzie lub będzie się zbliżać, ludzie będą przeżywać te same emocje, lęki i obawy.
Bez wątpienia Agnieszka Lis w swojej powieści „Córka Rabina” pokazała nam czytelnikom „poruszającą historię przyjaźni, miłości i tolerancji”. Przyjaźni ponad podziałami pomiędzy katolickim księdzem a Żydem, Rabinem Chilem Kestenbergiem. Siłę miłości w rodzinie pomiędzy rodzicami a dziećmi oraz rodzeństwem. Siłę miłości Ojca do córki (Rabina do córki Racheli i Wojciecha do Celiny). Siłę miłości, która nie wybiera względem wiary czy zasobności portfela. Siłę rodziny w obliczu zagrożenia jakim jest wojna. Autorka zderza czytelnika z różnymi odcieniami tolerancji. Tolerancji względem przyjaźni, miłości i wiary. Bez względu na to, jaką wyznajemy wiarę, jakiej narodowości jesteśmy, jak mówił Rabin: „wspólne mamy to, że żołądki trzeba napełnić” oraz „Żyd czy nie-Żyd, co za różnica?”. Czy jest jakaś różnica? Rodzimy się, żyjemy, umieramy tak samo. Miłość, przyjaźń, obawę przed wojną przeżywamy tak samo. Wszyscy. Jednak trudno nam nieraz otworzyć się na to, co inne, bo: „zwykle przecież boimy się tego, co nieznane” jak mówił ksiądz Kazimierz. A co po nas pozostaje? „Pamięć to jedyne, co pozostaje – po ludziach, czynach i rozmowach”.
Przygotujcie się na całą karuzelę emocji, jaką zaserwowała czytelnikom autorka jak również na sporą dawkę wiedzy o II Wojnie Światowej i o judaiźmie. Co czyni z tej pozycji bardzo udany debiut powieści historycznej, brawo Pani Agnieszko! Udane połączenie faktów z fikcją literacką. Serdecznie polecam, czytajcie :)

Bardzo dziękuję autorce Agnieszce Lis za egzemplarz z pięknym listem i piękną dedykacją.
Dziękuję również #WydawnictwoSkarpaWarszawska.