Doggerland, Podstęp recenzja

Kolejny skandynawski kryminał, w którym główną bohaterką jest kobieta, komisarz Karen Eiken Hornby. A intryga zaczyna się tak, że pani komisarz po mocno zakrapianym wieczorze idzie do łóżka ze swoim szefem, Jounasem Smeedem, a rano, po ucieczce z hotelu, dowiaduje się, że zabito byłą żonę szefa, Susanne Smeed. Oczywiście eksmąż nie może prowadzić śledztwa, więc przypada ono pani komisarz, może to być ważny przełom w jej skomplikowanej policyjnej karierze. A cała akcja toczy się na archipelagu Doggerland na Morzu Północnym, wśród małej społeczności gdzie wszyscy się znają.

Sporo i dobrze pisze Adolfsson o stosunkach w tamtejszej policji, gdzie kobiety są wyraźnie dyskryminowane a ich droga do kariery dużo trudniejsza od mężczyzn. Sama komisarz Hornby jest wyszydzana, atakowana, marginalizowana przez kolegów, postępowanie niektórych jest już na granicy mobbingu, a przecież to świetna policjantka. Poza tym w policji powszechne są wewnętrzne intrygi i kopanie dołków, jeden chce zrobić karierę kosztem drugiego, samo życie...

Pani komisarz dobiega pięćdziesiątki, ale jest samotna, w jej życiu wydarzyła się jakaś tragedia, coś tam się o tym wspomina, ale nie dosłownie, dopiero pod koniec książki dowiadujemy się, co się stało.

Przy okazji śledztwa w sprawie morderstwa wychodzi na jaw seria włamań do domów na wyspie. Policja szybko dopada sprawcę, Linnusa Kvanne i na siłę usiłuje przyszyć mu morderstwo Susanne, bo facet kręci, nie ma alibi i był wtedy w okolicy. Karen nie wierzy w winę Linnusa, ale naczalstwo mocno naciska, aby zamknąć sprawę i otrąbić sukces. Zresztą zabierają jej wszystkich współpracowników i zostaje praktycznie zmuszona ulec naciskom z góry. To całkiem popularny scenariusz: aby szybko zakończyć śledztwo, znajduje się na siłę bogu ducha winnego sprawcę.

Zakończenie książki jest dramatyczne i nieoczekiwane, ale całkowicie logiczne, wszystkie kawałki puzzla nagle wpadają na swoje miejsce. To duża sztuka, bo w wielu kryminałach zakończenie mi jakoś nie pasowało do treści, bywało wyciągane jak królik z kapelusza.

Nasuwają mi się porównania Adolfsson z Mankellem, no cóż, w najlepszych książkach Mankella w serii z Wallanderem był jakiś tragizm, wspaniale pokazana ciemna strona życia i pracy w policji, u Adolfsson tego brakuje. Poza tym u Wallandera zawsze są obecne mocne wątki społeczne, słabo widoczne u Adolfsson, tak że to jeszcze nie to. Z drugiej strony to świetnie napisany, trzymający w napięciu kryminał, dobra robota.

Słuchałem audiobooka w bardzo dobrej interpretacji Anny Szawiel.