Przygody Aminy Al-Sirafi recenzja

Yo ho, yo ho, a pirate's life for me…

Dla Aminy al-Sirafi życie piratki dawno się skończyło. Po nieoczekiwanym zajściu w ciążę przeszła na emeryturę i zamieszkała daleko, wraz z córką i matką, chroniąc siebie i rodzinę przed goniącą ją reputacją. Do dnia, gdy na jej progu staje kobieta z ofertą nie do odrzucenia, a dawne życie się o nią upomina... Hej, wiatr w żagle, wracamy na Marawati!

„Przygody Aminy al-Sirafi” Shanon Chakraborty to wstęp do epickiej przygody o piratach, stworzeniach nie z tej ziemi (i wody); to opowieść o matce, która tęskni za wolnością, choć kocha swą córkę całym swoim sercem; to fantastyka przeplatana historią o Oceanie Indyjskim; wreszcie: to kawał dobrej literatury, choć podany w sposób, który nie jest łatwy do przełknięcia, przynajmniej na początku.

Oszołomiona pięknem trylogii „Dewabad” i zakochana w sposobie tkania historii, miałam nadzieję, że kolejna powieść S.A. Chakraborty porwie mnie na nieznane wody i zachwyci równie mocno. Niestety, początek „Aminy” nie należy do łatwych. Historia rozwija się powoli, bardzo powoli, i choć od razu polubiłam Aminę, a następnie jej załogę, to opowieść nie wciągnęła mnie tak mocno, jakbym sobie tego życzyła.

Dopiero w momencie, gdy zaczęły się dziać nadnaturalne rzeczy (i nie ukrywajmy, również wtedy, gdy pojawił się jeden bohater z przeszłości), wciągnęłam się całkowicie. Myślę, że spokojnie ta książka mogłaby być nieco krótsza lub rozwinąć się wcześniej.

Niesamowicie cieszy mnie postać Aminy – kobiety po czterdziestce, matki, która pragnie podążać za swoimi marzeniami. W końcu życie nie kończy się na rodzicielstwie, i jest to tutaj fantastycznie pokazane. Nie spotyka się zbyt wielu takich bohaterek.

Wpleciona tu historia Oceanu Indyjskiego, piratów, Franków jest ciekawa, jednak jak dla mnie nie zgrała się z częścią fantastyczną. Ta jest tak mocno oderwana od rzeczywistości, że nijak mi nie pasuje do świata realnego. Według mnie „Amina” wiele by zyskała, gdyby świat był całkowicie wymyślony lub, tak jak w przypadku „Dewabadu” – wykreowany częściowo.

Choć czytało mi się mozolnie, to końcówka napawa optymizmem na następne części. Jakby nie było, „Miasto mosiądzu” nie jest moją ulubioną częścią „Dewabadu” – jest nią „Imperium złota”, czyli zakończenie trylogii. Mam nadzieję, że tak będzie również z „Przygodami Aminy al-Sirafi” – im dalej, tym lepiej i ciekawiej.

Współpraca reklamowa Czwarta Strona