Dobranoc, Auschwitz recenzja

Od zakończenia II wojny światowej minęło już 76 lat, jednak mimo upływu tylu dziesięcioleci wśród nas nadal żyją osoby, które widziały ją na własne oczy. Wśród nich są też osoby, które przeżyły piekło obozu Auschwitz – Birkenau. Często w codziennej gonitwie nie zwracamy już na nich uwagi, a nawet nie wiemy, że żyją jeszcze wśród nas. Oni jednak wciąż mają wiele nam do powiedzenia, ich historie są równie ważne teraz jak i kiedyś.

Ten nietypowy reportaż przedstawia historię pięciu byłych więźniów KL Auschwitz – Birkenau, niemieckiego nazistowskiego obozu koncentracyjnego i zagłady wybudowanego na terenach Polski,, a mianowicie Józefa Paczyńskiego nr 121, który strzygł komendanta obozu Rudolfa Hössa., Marcelego Godlewskiego - AK-owca, egzekutora Kedywu, Lidii Maksymowicz, która do obozu trafiła jako trzyletnia dziewczynka, Karola Tendery nr 100430, który został zarażony tyfusem w ramach eksperymentów medycznych oraz Stefana Lipniaka, który za drutami obozu spędził czterdzieści cztery miesiące.

Zwykle we wszelakich książkach dotyczących byłych więźniów obozów koncentracyjnych autorzy mało zwracają uwagi na ich życie kilkanaście czy kilkadziesiąt lat po wojnie, jakby ich świat kończył się na momencie wyjścia z obozu, ewentualnie, gdy względnie ogarnęli swój świat po wojnie. A oni mimo, iż obóz przeżyli nigdy do końca z niego nie wyszli, całe życie prześladowały ich obrazy, które widzieli w tym piekle na ziemi, w snach powracały różne sytuacje z życia w obozie.

Ta książka jest inna, ona skupia się na tym, jakie życie, często w przededniu śmierci mieli byli więźniowie, jakie aktywności zajmowały ich dzień, gdzie się udzielali, jak pomagali innym, na co byli chorzy itd. Przede wszystkim jest to opowieść o przemijaniu, o tym jak bardzo My musimy pamiętać, bo oni jeszcze trochę i znikną z tego świata, wszak nikt nie trwa wiecznie na tym świecie.

Dla osób, które były lub też są u schyłku życia, ten płynący przez całe życie z nimi koszmar, trauma jakiej doznali, już prawie chyli się ku zachodowi, niczym Słońce wieczorową pora. Wtedy to będą mogli powiedzieć „Dobranoc Auschwitz” i już więcej o tym nie myśleć...