Dobranoc, Auschwitz recenzja

Nie jest to kolejna książka o Auschwitz, których mamy teraz pełno na półkach. Choć tytuł może tak sugerować, nie znajdziemy tu dokładnych relacji byłych więźniów. To bardziej opowieść jak żyje się na wolności, kiedy traumatyczne przeżycia ma się już za sobą. Autorzy przez przypadek przy pracy nad zbiorem wywiadów o starzeniu się trafiają do Alicji Klich-Rączki. Dzięki niej czytelnik poznaje losy pięciu obozowiczów.

Fryzjer Rudolfa Hossa, egzekutor Kedywu, najmłodsza więźniarka, mężczyzna zakażony tyfusem oraz chłopak, który cała młodość spędził w obozie. Wszystkie opisy, choć bardzo krótkie są bardzo wstrząsające. Przeżyli dużo, choć nie chcą czuć się bohaterami. Nie chcą być tylko zapomniani. Przez lata aktywnie uczestniczyli w wychowaniu przyszłych pokoleń. Brali czynny udział we wszystkich spotkaniach i prelekcjach poświęconych tematyce Auschwitz. Oprócz obozowych wspomnień łączy ich fakt, iż są podopiecznymi doktor Alicji. Pomimo podeszłego wieku nie brak im młodzieńczego wigoru. Znajdują w sobie siłę, by nie być zapomnianym. Nie chcą być zapamiętani tylko jako więźniowie, ale jako ludzie, którzy zrobili coś więcej.

Dawno już nie czytałam książki, która wlałaby w moje serce tyle ciepła. Czytając, miałam wrażenie, że jestem małą dziewczynką, która siedzi na kolanach i słucha wojennych historii dziadków. Choć są wstrząsające, to zamykając oczy, nie czuje strachu, bo wiem, że w ciepłych ramionach czuję się bezpiecznie.

Jest to literatura obozowa, która daje ogrom nadziei. Pozwala czytelnikowi spojrzeć na to innym okiem. Bardzo mało jest pozycji, które traktują o życiu po obozie koncentracyjnym. Większość literatury opisuje życie w obozie. W tym przypadku Auschwitz jest już dawno za nimi. Choć obozowy numer będzie towarzyszył im już do końca życia, bohaterowie nie traktują go jako piętno. Wręcz przeciwnie. Z dumą mówią: tak przeżyłem i nie zgadzam się ze stwierdzeniem polskie obozy śmierci. Ich postawa jest godna podziwu. Słuchajmy tego głosu, bo dużo czasu nam nie zostało.

Dobranoc Auschwitz. Oby na zawsze.