Chłopiec z Auschwitz recenzja

Łatwo jest nazwać II wojnę światową okropną, Hitlera złym, a nazistów zepsutymi, ale to wciąż tylko etykieta, klasyfikujące określenie. Łatwo zapomnieć o ludziach, ich historiach, trudnościach i cierpieniach jeśli sami tego nie przeżyliśmy. „Chłopiec z Auschwitz” jest jedną z takich opowieści, po której ciężko będzie Ci przejść koło tego tematu obojętnie.
Heinz Oster po raz pierwszy doświadczył nienawiści do Żydów, gdy wrócił do domu ze szkoły w 1934 roku. Tłum nowo namaszczonych hitlerowców postanowił popisać się swoim statusem, drwiąc z małych dzieci: „Tego ranka poszedłem do szkoły pełen ekscytacji... gdy w końcu wróciłem do domu po południu, świat był o wiele ciemniejszym, bardziej niebezpiecznym miejscem”. Niedługo potem jego rodzina zostaje zmuszona do opuszczenia wygodnego, zamożnego otoczenia i przeniesienia się do jednopokojowej rudery. To początek opowieści o udręce i cierpieniu. A to dopiero początek wojny. Ich los tylko się pogorszył, a wojna stała się dłuższa.
Historia Heinza, choć poruszająca i wstrząsająca, niekoniecznie jest (niestety) wyjątkowa wśród opowieści innych ocalałych z obozów koncentracyjnych. Uważam, że wzbogacił tę książkę cały kontekst, który ją otaczał. Książka dostarcza informacji o tym, dlaczego Hitler został tak chętnie wybrany, a także dlaczego, najprawdopodobniej, wielu Żydów postanowiło pozostać w Niemczech przed zamknięciem granic: „jeśli nie wierzyłeś swoim przywódcom, byłeś podejrzany. Nielojalny. Zdrajca. Nieprawdziwy Niemiec”. Przypuszcza się, że właśnie ta propaganda przekonała tak wielu Niemców do tak pełnego poparcia Hitlera.
Gdy nadchodzi wyzwolenie, historia się nie kończy. Dostajemy również opis trudności asymilacji – zwłaszcza dla nastoletniego chłopca, który zasadniczo dorastał jako pogardzany żydowski więzień i widział, jak mordowano jego najbliższą rodzinę: „Wyobraź sobie, że wiesz, że nikt na całej planecie tak naprawdę się o ciebie nie troszczy”. Pomimo wszystkich okrucieństw, których doświadczył Heinz, który teraz ma na imię Henry, nie tylko przeżył, ale także rozkwitł. Co więcej, odegrał swoją rolę w zapewnieniu, że ten fragment historii nigdy nie zostanie zapomniany, „jedynym sposobem dla ludzkości, aby zapobiec ponownemu wystąpieniu horroru takiego jak Holocaust, jest zmuszenie do spojrzenia, nie mrugając okiem...”
Ta książka jest świetną, osobistą relacją nie tylko o zepsuciu niektórych, ale także o sile odporności innych. Jest to również stosunkowo krótka książka, więc nie przytłacza cię wstrząsająca natura tematu. Polecam ją każdemu zainteresowanemu literaturą faktu z II wojny światowej, biografiami i ocalałymi z obozów koncentracyjnych. Naprawdę, to pozycja obowiązkowa, abyśmy nigdy nie zapomnieli.