Nie uciekniesz recenzja

Laura przeszła w życiu wiele. Udało się jej uciec od prześladowców, ale poczucie zagrożenia nie mija nigdy. Musi być w nieustannym ruchu, aby demony przeszłości nie mogły jej dopaść. Od tej pory życie Laury jest ucieczką, a ciepło rodzinnego domu nierealnym marzeniem. Któregoś dnia Laura ratuje dziewczynkę przed rozpędzonym samochodem. Rodzina małej Elise udziela Laurze schronienia, a jej ojciec Daniel sprawia, że na nowo odkrywa moc pożądania. Laura nie może jednak pozwolić sobie na miłość. Chroni dostępu do siebie i nikomu nie odważy się powiedzieć prawdy o swojej przeszłości. Co się stanie, jeśli Daniel zburzy ten mur? Czy nie przerazi go to, co za nim znajdzie? Czy będzie gotów ochronić Laurę przed nią samą oraz przed tymi, którzy będą ją ścigać?
.
Za egzemplarz dziękuję @niegrzeczneksiazki oraz @nana_bekher_autorka i za możliwość jej przeczytania. Pierwszy raz czytam coś spod pióra autorki ale nie ostatni. Skończyłam ją przedwczoraj i stwierdziłam, że jednak muszę ochłonąć. Miałam napisać recenzję na świeżo zanim moje emocje opadną, lecz byłam tak poruszona, że nie dałam rady. Główną bohaterka jest Laura, która w życiu przeszła piekło. Gdy udaje jej się uciec na jej drodze pojawia się rodzina, która jej pomaga. Daniel jest przedsiębiorcą do tego przystojnym, szarmanckim i dobrze wychowanym. Na początku traktuje Laurę z dystansem ze względu na swoją córkę Elise. Dziewczyna od samego początku jest odgrodzona wysokim murem od wszystkich, jest nie ufna, boi się kontaktu z mężczyznami, nie lubi zatłoczonych miejsc. Pomimo tego, że rodzina Daniela stara się jak może, nikt nie wie jaką tajemnicę skrywa. Lecz to co się dzieję później musicie przeczytać sami. Gdybym mogła opowiedziałabym wam całą historię od A do Z, a przecież nie o to w tym chodzi. Tu jest tyle emocji, cała gama, kalejdoskop, można w nich przebierać jak w sklepie z odzieżą. Ta książka tak mnie wzruszyła, że płakałam, płakałam jak małe dziecko. Nie mogę sobie wyobrazić, jak można traktować drugiego człowieka jak rzecz nabytą. Jak zachoruje to trzeba ją „naprawić”, żeby normalnie funkcjonowała. Dla mnie to istna masarka. Temat nie jest prosty, bo porusza naprawdę delikatne ale zarazem trudne i bolesne kwestie dla nas kobiet. A niby mówią, że kobiety są słabe i kruche, wcale nie prawda. Kobieta to najsilniejsza istota ludzka, potrafi znieść największy ból, chociaż czasami w to nie wierzy. W przypadku Laury wystarczyła mała iskierka nadziei na normalne życie, której trzymała się kurczowo, i udało się. Pomimo tego, że wspomnienia wracały dała rade, a one do przyjemnych nie należały. Były brutalne i tak realistyczne, że w pewnych momentach wstrzymywałam oddech i musiałam zamknąć oczy, by wymazać ten obraz z głowy. Czyta się szybko, wciąga od pierwszych stron i nie da się jej odłożyć chociażby na chwilę. Styl autorki strasznie przypadł mi do gustu, prosty i przyjemny w czytaniu. Mało opisów, a nawet jeśli były to ich nie odczułam. Podsumowując: Pozycja, która na bank chwyci Cię za serce a w oku zakręci się nie jedna łza. Polecam.