Zjazd absolwentów recenzja

Czasem przeszłość nie chce odpuścić i towarzyszy człowiekowi w teraźniejszości… A czasem również zostawia swoje ślady w przyszłości.

Jest zima 1992 roku. Nadchodzi ogromna śnieżyca, niektórzy uczniowie i nauczyciele są zmuszeni zostać w akademiku. W tym samym czasie, kiedy większość wypatruje poprawy pogody, dziewiętnastoletnia Vinca Rockwell ucieka ze swoim gorącym kochankiem, nauczycielem filozofii. Dla tej młodej dziewczyny miłość to najważniejsze uczucie, jest w stanie dla niego uczynić dosłownie wszystko.

Przenosimy się w czasie o dwadzieścia pięć lat. To samo miejsce, ta sama szkoła. Ma się w niej odbyć zjazd absolwentów. Spotykają się na nim między innymi Thomas i Maximus, kiedyś nierozłączni przyjaciele, jednak z czasem ich relacja uległa rozluźnieniu. Zaraz po ekskluzywnej imprezie budynek szkoły ma zostać rozebrany. Przestanie istnieć. Thomas i jego dawny kolega zdają sobie sprawę z tego, że już niedługo stanie się coś strasznego. Zwłoki po wielu latach zostaną odkryte i prawda wyjdzie na jaw…

Już po samym opisie można łatwo odnieść wrażenie, że wie się, co się wydarzyło pewnej grudniowej nocy na kampusie uczelni. I że z pewnością nie było to nic przyjemnego. Jednak z pewnością nie spodziewałam się takie rozwoju sytuacji, jaki autor nam tu zgotował. Serio, książkę czytałam z zapartym tchem, zaś ostatnie sto stron sprawiły, że moje usta cały czas były otwarte, w ogromnym zdumieniu. Przyznaję, że wcześniej czytałam jedynie jedną książkę tego autora, “Będziesz tam?”, która jeszcze długo po jej skończeniu siedziała w mojej głowie i nie chciała jej opuścić. W przypadku “Zjazdu absolwentów” może aż tak nie będzie, ale nadal jestem w szoku, że to co z początku wydawało się oczywiste i spodziewano się jedynie powolnego dojścia do tego rozwiązania, to autor w pewnym momencie tak to zagmatwał, że już nie wiadomo było, co jest prawdą, a co ułudą. W pewnym momencie doszłam nawet do wniosku, że autor odrobinę przesadził, bo nawet w życiu prawdziwym tak się wszystko nie komplikuje, ale z drugiej strony całość pozostała spójna. Zakończenie miało sens. To z pewnością opowieść o ludzkiej codzienności i skrajnych emocjach, które dość często biorą we władanie człowieka, który robi coś, o co samego siebie by nie podejrzewał. To również historia o pomyłkach, które każdy z nas popełnia i ukazująca jak te błędy mogą dramatycznie wpłynąć na nasz los i postrzeganie świata. Mi się osobiście powieść ta podobała, z pewnością nie spodziewałam się aż takiego poplątanego zakończenia, ale tym bardziej z tego powodu właśnie mnie ono zdumiało i nieco dało do myślenia. Fanom Guillaume Musso powinna się ona spodobać ;)