Jaskółki z Czarnobyla recenzja

Od przeszłości nie da się uciec. Zamknąć ją na dnie szuflady z podpisem: nie zaglądać. Zapomnieć o wszystkich wydarzeniach, miejscach, pojedynczych rozmowach i przypadkowych spojrzeniach. Żyć tylko przyszłością, nie patrząc wstecz. Przyszłość jest jak najgorsza choroba, dopada nas w najmniej niespodziewanym momencie. Mówiąc: sprawdzam twoja poczynania i decyzje. Nawet wtedy, kiedy wszystko wydaje się poukładane.

Dosyć długo zbierałam się do przeczytania "Jaskółek z Czarnobyla". Mimo fascynacji wszystkim, co związane z katastrofą w Czarnobylu odkładałam tę pozycję na bliżej nieokreślony czas. Aż w końcu nadeszła pora, by zanurzyć się w tej strasznej historii z kubkiem kawy, miękkim i ciepłym kocem i czarnym kotem, który jest nieodłącznym towarzyszem pochłaniania słowa pisanego.

Byłabym totalnie nieszczera, gdybym powiedziała, że "Jaskółki z Czarnobyla" zachwyciły mnie od pierwszej strony. To dość leniwy kryminał, w którym słowo napięcie pojawia się dopiero pod koniec książki. Nie znajdziemy tu zwrotów akcji, sensacji czy niedopowiedzeń. Za to mamy świetnie wykreowaną otoczkę. To jak został poprowadzony wątek katastrofy, to jak genialnie wszystko jest ze sobą połączone, zasługuje na ogromne brawa i słowa uznania. Nie znajdziemy tu opowieści dziwnej treści czy wymyślonych historii. Jest sama prawa o wybuchu i jego konsekwencjach w przyszłości.

Jeśli zaś chodzi o aspekt ludzki, to moim zdaniem do ideału sporo zabrakło. Odczuwam niedosyt w przedstawieniu głównych bohaterów. Momentami jest nieco lepiej i w końcu ten charakter wychodzi na pierwszy plan, ale czasem ich postawa doprowadzała mnie do złości. Brakowało mi zdecydowania, takiego pazura, który nadałby smaczku całości. Choć rozumiem, że tu nie bohater gra pierwsze skrzypce, a to, co jest dookoła niego. Świat, w którym przyszło mu żyć, dorastać i podejmować często niełatwe decyzje.

Choć objętość może lekko odstraszać, to warto po nią sięgnąć. To ile ma plusów, przysłania minusy. A przecież dla tych pozytywów sięgamy po książki.