Przeprawa recenzja

Jack Ketchum to barwna postać w świecie kultury. Największą sławę przyniosły mu jednak książki. „Kto jest najbardziej przerażającym facetem w Ameryce? Prawdopodobnie Jack Ketchum” Takie słowa na jego temat wypowiedział sam mistrz grozy Stephen King.
Kiedyś czytałam zekranizowaną „Dziewczynę z sąsiedztwa”, jednak minęło już trochę czasu, więc w oczekiwaniu na „Przeprawę” sięgnęłam po powieść „Straceni", by troszkę przypomnieć sobie styl Ketchuma. Okazało się, że ta wstrząsająca analiza umysłu szaleńca ustawiła autora w moich oczach jako mistrza makabry. Nie pomyliłam się.

„Przeprawa” to makabryczny, pełen grozy western, w którym Ketchum pokazuje prawdziwą twarz poszukiwaczy i osadników z legend o Dzikim Zachodzie. To niezwykle krwawa historia pełna zemsty, bólu, rozpaczy.
Sama kompozycja „Przeprawy” Ketchuma jest ciekawa. Przypomina t ochę budowę szkatułkową. Bell – były korespondent „The Sun” – opowiada w swojej historii tę, którą Elena, spotkan Meksykanka, opowiedziala jemu.

Podczas wyprawy na odłów dzikich mustangów Bell, Hart i Matka Piącha natrafiają na dwie młode kobiety. Jedna, okaleczona i potwornie poraniona, umiera. Druga, Elena opowiada im o porwaniu i życiu w niewoli u „hermanas de lupo - złowrogich Sióstr Balenzura i ich poplecznika - Paddy’ego Ryana. Wszystko to wydarzyło się w obozie niewolników, po drugiej stronie rzeki nazywanej Garanta del Diablo - Usta Diabła.” (fragm. opisu wydawcy) Cel Eleny jest jasny. Obrała drogę zemsty, a przyświeca jej nadzieja na uratowanie siostry z rąk oprawców.
Kim oni są? Co się naprawdę dzieje w miejscu, o którym z przerażeniem opowiada dziewczyna?

Zdradzę, że swą ohydną działalność Ryan i trzy wiedźmy wspierają pradawnymi wierzeniami i okultystycznymi rytuałami. Przy tym Ketchum porusza również temat sytuacji kobiet ich traktowania na Dzikim Zachodzie, a wiemy doskonale, że o ile czasy się zmieniają, to ludzie już niekoniecznie i w wielu miejscach na świecie to nadal jest duży problem.

Mroczny klimat mknącej jak rumak akcji powieści wciąga krwawą historią opowiedzianą szorstko i brutalnie. Na początku na horyzoncie jawią się kontury przysypanych piaskem dziewiętnastowiecznych miasteczek na terenie dzisiejszej Arizony. Im bliżej, tym wyraźniej widać na piasku powiększające się plamy krwi.

Mrożąca krew w żyłach opowieść przykuła moją uwagę na dwie godziny, ale potem jeszcze chwilę musiałam się nad nią zatrzymać. Na pewno nie da się zapomnieć.