Przepaść recenzja

"Być może tak jest we wszystkich małżeństwach, każde z partnerów dobiera sobie oręż i uczy się nim posługiwać. Jego orężem było lodowate milczenie, jej [...] udawanie, że niczego nie zauważa"

Kolejna książka, w której opowiadaną historię poznajemy od tyłu, czyli, kiedy mleko się już wylało. A następnie jesteśmy prowadzeni pomalutku do momentu jak i kiedy to wszystko się zaczęło. Nie znałam do tej pory Nicholasa Evansa, jego sztandarową powieść "Zaklinacz koni" znam tylko z adaptacji filmowej. W dodatku film oglądałam tak dawno, że już nawet nie pamiętam, czy wtedy wiedziałam, że nakręcony jest na podstawie książki. Ale raczej nie wiedziałam, bo prawdopodobnie gdybym wiedziała, zaraz chciałbym tę książkę przeczytać. Zwłaszcza że film bardzo mi się podobał.

Można więc powiedzieć, że z prozą tego pisarza zaznajamiam się po raz pierwszy i jestem pozytywnie zaskoczona. Książka bardzo mi się podobała. Historia jest jak najbardziej prawdopodobna, co pozwala czytelnikowi stawiać się w rolach różnych jej bohaterów i próbować odpowiadać sobie na pytanie "co ja bym zrobiła w tej sytuacji". Postacie bardzo prawdziwe, każdej z nich autor poświęcił właściwą ilość czasu i dopracował każdą do najdrobniejszego szczegółu, jak i relacje między nimi. Do tego dochodzą piękne opisy okolic Montany, jak i rabunkowe działania przeciwko naturze.

Evans porusza naprawdę wiele tematów dotyczących ludzi w różnym wieku. Rozpad małżeństwa, taki cichy, lecz nieunikniony, bez picia bicia, awantur. Taki, kiedy jeden z bohaterów mówi " ja po prostu już tak dalej nie mogę żyć". Reakcje i konsekwencje tych reakcji dotyczące dzieci, już nie małych, a jeszcze niedorosłych na rozpadające się małżeństwo rodziców. Wiek nastoletni, to trudny wiek dla młodego człowieka, który często nie radzi sobie sam ze sobą, a jeszcze kiedy musi sobie poradzić z rozpadem rodziny, może być naprawdę różnie.

Książka nie jest cienka, ponad 400 stron, jednak moje obawy, że mnie znudzi, okazały się, na szczęście płonne. Powieść tę czyta się tak szybko i z takim zaangażowaniem, że ja nie zauważyłąm kiedy ją skończyłam i trzeba było rozstać się z jej bohaterami. Do których zdążyłam się przyzwyczaić i nawet niektórych polubić. Jedynie Abbie, wydała mi się zbyt naiwna, nawet jak na swój wiek. Chociaż z drugiej strony, nie od parady mówi się, że miłość jest ślepa, ona okazała się w tej książce doskonałym tego przykładem.

Reasumując, polecam tę pozycję każdemu, kto lubi ciekawe historie, dobrze opowiedziane, jednak nie za bardzo "zasłodzone".