Kołtun, pijawki i psie sadło. Pamiętnik recenzja

„Kołtun, pijawki i psie sadło” to pamiętnik lekarza, Stefana Giebockiego, który praktykę prowadził w czasie dwudziestolecia międzywojennego w wielkopolskim Barcinie. Książka ciekawie opisuje stan polskiej medycyny w tamtym czasie, a przede wszystkim świadomość społeczeństwa w kwestiach zdrowia i poddawania się zabiegom medycznym.

Chociaż książka ma charakter pamiętnika, to została napisana w sposób usystematyzowany. W poszczególnych rozdziałach autor zajął się różnymi zagadnieniami medycznymi, dzięki czemu książka jest przekrojowa i wszechstronna. Giebocki opowiada zatem o gruźlicy, chorobach wenerycznych, nowotworach, ciąży i jej przerywaniu. Dużo miejsca poświęca problemom pozamedycznym, utrudniającym praktykę. Ze strony pacjentów to przede wszystkim brak środków finansowych na leczenie. W tym kontekście autor wielokrotnie podkreśla znaczenie ubezpieczeń społecznych.

Inne problemy, z którymi borykać się musi jako prowincjonalny lekarz, to trudność z dotarciem do pacjentów w nagłych przypadkach. Niebagatelne znaczenie ma tutaj stan dróg oraz sprawnych środków transportu. Autor wypowiada się ze znawstwem o systemie opieki medycznej, który powinien opierać się na lekarzach pierwszego kontaktu, mających ogólną wiedzę i szerokie spojrzenie na stan zdrowia pacjentów.

Stefan Giebocki opisuje mnóstwo przypadków, w których jego pomoc okazała się nieskuteczna ze względu na przerwanie leczenia, ingerencję wątpliwej reputacji znachorów, stosowanie niesprawdzonych metod. Z drugiej strony podkreśla, że prawidłowe stosowanie się do zaleceń medycznych prowadzi do całkowitego wyzdrowienia.

Z książki nie dowiemy się wiele o alternatywnych metodach leczenia. Pijawki i psie sadło zostały jedynie wspomniane jako środki lecznicze. Tym niemniej jest to pozycja ciekawa, zwłaszcza dla osób zainteresowanych tym, jak żyło się na co dzień w dawnych czasach. Mam wrażenie, że wiele problemów systemu ochrony zdrowia jest nadal aktualnych. W podejściu pacjentów również nie wszystko się zmieniło. Radzimy się doktora Google, tak jak dawniej uciekano się do ludowych mądrości. Jest w tym coś strasznego, a jednocześnie śmiesznego.

Autor z przekąsem wypowiada się o bolączkach i absurdach niesienia pomocy medycznej. Między innymi dlatego książkę czyta się z niesłabnącym zainteresowaniem i pewnym rozbawieniem. Przedwojenny styl nie umknie uwadze czytelnika. Cieszę się, że miałam okazję sięgnąć po tę lekturę, co jednocześnie skierowało moje zainteresowanie na inne pozycje z serii Klisze lekarskie, jakie są dostępne w ofercie wydawnictwa Nawias.