Przed wyruszeniem w drogę recenzja

Na pewno, ci, co czytali „Nie ma tego złego” i „Głodną Puszczę”, i są zadowoleni z lektury, nie potrzebują żadnej zachęty do kolejnego spotkania z Edwardem Kociołkiem i jego bliskimi. A ci co nie czytali, to mają okazję zacząć czytanie całej historii od początku, bo tu mamy opowieść o powstaniu kociołkowej drużyny do zadań specjalnych, i to bardzo specyficznej drużyny, bo stworzyli ją karczmarz Edmund Kociołek, rycerz Doli Urgo, guślarz Żychłoń, krasnolud Gramm zwany Majstrem i goblin Urżnięta Macka zwany Zwierzakiem.

A było to tak …

Władający Doliną król Rodryk nakazał w testamencie by każde z jego dzieci otrzymało swoją osobną dziedzinę. Sądził, że to zapewni krajowi spokój i nie będzie walk o władzę między jego synami. Tak samo myślał polski książę Bolesław Krzywousty … I tak samo potoczyła się historia i Doliny, i Polski – po śmierci władcy wybuchła wojna domowa.

A zdaniem Kociołka - i moim - wojna, w imię rywalizacji „kto lepszy”, dla normalnych, uczciwych ludzi to podłość i świństwo ze strony „szlachetnych władców” wobec swego ludu, wielki idiotyzm i samo zło niszczące kraj.
(Obrona, gdy zostało się niesłusznie napadniętym to zupełnie inna sprawa …)

Edmund uznał, że zgłaszając się do wojska na ochotnika, jako kucharz, uniknie losu zwykłych żołnierzy i zdoła dotrzymać obietnicy złożonej żonie, że będzie trzymał się z dala od kłopotów i wróci do niej cały i zdrowy.

Ale nie pomyślał, że "przed wyruszeniem w drogę należy zebrać drużynę." Na szczęście Dola zatroszczyła się o to, by nie był osamotniony w czekających go zadaniach i w sposób dość oryginalny zapewniła mu towarzyszy, którzy w szybkim czasie stali się też przyjaciółmi, wręcz rodziną. I dobrze, bo temu, co go czekało w przyszłości, a co jest dokładne opisane w książkach wcześniej wydanych samotny człowiek z pewnością nie dałby rady …

Jest tu zapowiedź tego, co tak bardzo spodobało mi się od pierwszych stron cyklu: przyjaźń ponad wszystkim, tolerowanie inności innych, lojalność, możliwość zgodnego współistnienie różnych narodów i plemion, potępienie bezsensownych walk.

Tak, wiem, że to bajka; ale taką bajkę, tak napisaną – niby prosto, po żołniersku i po męsku, ale pełną humoru i krzepiącą - chciałoby się czytać, i czytać, i czytać …

Toteż marzy mi się kolejny tom, a najlepiej więcej niż jeden ... a jeśli wszystkie będą tak napisane, to nie wiem, kiedy będę miała ich dość …

Gorąco pragnę by autor chciał pisać, a wydawnictwo wydawać.

I by ilustrator Piotr Sokołowski dalej chciał z nimi współpracować i dalej tworzył przepiękne okładki, co kuszą i wabią lepiej niż niegdysiejsze syreny …