Garderoba recenzja

Jael jest piękna. Jest inteligentna. Dostała się na studia w Paryżu. Zajmuje się sztuką. Interesuje się ubiorem. Stwarza samą siebie za pomocą ubrań – posiada ten niezwykły talent do łączenia faktur, kolorów i różnych krojów w taki sposób, żeby wyglądać oszałamiająco. Może spędzać kolejne godziny w sklepach, dotykając materiałów, niemalże je smakując, zestawiając je w swojej wyobraźni w nowe stylizacje i ciekawe konfiguracje.

Ale przede wszystkim Jael się boi.

Boi się samotności.

Boi się tego, że będzie niedostateczna. Że będzie niekochana. Że będzie kochana.

Ten strach i niepewność młoda kobieta wyniosła ze swojego rodzinnego domu w Tel-Awiwie. Już jako dziecko dowiedziała się – zbyt szybko – czym jest odtrącenie ze strony matki. Czym jest pogarda ze strony ojca. Wiedziała, co to znaczy, kiedy ktoś nas nie zauważa, kiedy nie słucha, kiedy jesteśmy mu tak bardzo obojętni, że aż w pewnym momencie nasze istnienie zaczyna go drażnić, uwierać.

Jael nie była szczęśliwym dzieckiem. I nie jest szczęśliwą kobietą.

Jest taką femme fatale, wodzącą na pokuszenie kolejnych mężczyzn – daje im akurat tyle, ile uważa za stosowne, a potem ucieka, zamieniając ich w milczące piękne suknie, które wiszą w jej garderobie. Srebrna rybia łuska, butelkowa zieleń, bufiaste rękawy...

Jael jednocześnie pragnie bliskości i przed nią ucieka. Chce zaangażowania i boi się go. Miłosne uniesienia są dla niej czymś wspaniałym, ale nieuchronna codzienność, która wkracza do każdego związku zbyt jej się kojarzy ze związkiem rodziców.

Więc wycofuje się. W najlepszym momencie. W chwili, którą będzie mogła wspominać z nostalgią, z rozrzewnieniem, z przyjemnością.

Ale jest też Robert. Mężczyzna dla którego mnóstwo kobiet straciło głowę. Dla którego straciły majątki, mężów, dzieci. To taki typ uwodziciela, który nie daje o sobie zapomnieć, nie pozwala. Przyciąga i odpycha, odpycha i przyciąga.

To z nim Jael wymienia pełne pasji wiadomości. To właśnie on ciągnie ją do siebie, jak płomień przyciągający ćmę. I to on, podobnie jak ten płomień, spali Jael.

Bo byłoby lepiej, gdyby go nie poznała.

Nie planowałam czytać tej książki. Obawiałam się tego, co znajdę w środku. Nie chciałam naciąć się na kolejną typowo babską lekturę z przesłodzonym happy endem.

Obawiałam się niepotrzebnie. Jagna Ambroziak stworzyła naprawdę dobrą powieść – ciężką, gęstą i duszną taką duchotą, jaką możemy odczuwać po wejściu do pomieszczenia w którym wcześniej przebywała mocno wyperfumowana osoba. To powieść zmysłowa ale nie erotyczna. To książka o tym, że można ze strachu przed samotnością uciekać w jeszcze większą samotność. O tym, jakim cieniem rany dzieciństwa kładą się na naszym dorosłym życiu. I o tym, że czasem nas nie widać spod ubrań, które nosimy jak tarczę, jak coś co ma nas osłonić, ochronić.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.