Życie to iluzja recenzja

„Życie to iluzja” to debiutancka powieść dwudziestosześcioletniego Tomasza Karandysza. Autor jest moim ró wnolatkiem, dlatego bardzo byłam ciekawa co też wyszło spod pióra tak młodego twórcy.
Tomasz Karandysz w swojej prozie porusza jedno z najstarszych pytań ludzkości, a mianowicie: „Po co żyje człowiek?” Można uznać, że opowieść snuta na kartach powieści stanowi zapis monologu bohatera-narratora, który jest wrażliwym, nieco zagubionym w świecie outsiderem. Główny bohater miota się wewnętrznie, dręczy go poczucie zmarnowanego czasu, życia przeciekającego między palcami. Lekarstwem na wszystkie dolegliwości ma być miłość. Uczucie doskonałe, większe niż cokolwiek innego ma moc oczyszczającą, nadającą sens egzystencji ludzkiej. Droga do osiągnięcia tego najwyższego szczęścia nie jest usłana różami, a bohater musi pokonać szereg przeciwności losu zanim dotknie tego, czego pragnie.
Autor stworzył świat z pogranicza jawy i snu. Do końca nie potrafię określić dokładnie czasu i miejsca akcji, dzięki temu powieści towarzyszy ciągła aura tajemniczości. Wprowadzone wątki fantastyczne tylko działają na korzyść całej historii. Dobrze czułam się w tej wykreowanej rzeczywistości, jednak do całości zupełnie nie pasowały mi pospolite imiona różnych postaci. Te wszystkie Heńki, Cześki, Ryśki brzmiały niepoważnie i infantylnie w zestawieniu z górnolotnymi przemyśleniami narratora, a mnie osobiście niesamowicie irytowały.
Widać, że autor „Życia…” się stara, ale chyba stara się zbyt mocno. Poczułam, jakby twórca robił wszystko, aby tekst był niemal doskonały. Przez to powieści brakuje lekkości, a dialogi są nieco drętwe i sztuczne. Poza tym w pewnym momencie zmęczyły mnie zawodzenia i jęki głównego bohatera, który dręczy sam siebie jakby czerpał z tego jakąś masochistyczną przyjemność. Mimo tych wad książkę czyta się całkiem dobrze, a dobrniecie do finału nie stanowi większego problemu, jeśli tylko robimy sobie przerwy w lekturze. Nie wiem na jak długo zapamiętam fabułę powieści, ale na pewno będę pamiętać nazwisko autora. Tomasz Karandysz podszkoli trochę warsztat, nabierze dystansu, a kolejne jego książki będą tylko lepsze. Życzę mu tego z całego serca, bo ma chłopak potencjał. Oby umiejętnie go wykorzystał!