Proroctwo recenzja

Nie czytałam pierwszej części cyklu kryminalnego z policjantami Krzyskim i Majskim w rolach głównych, jednak wpadło mi oko wiele pochlebnych opinii na jej temat. Ucieszyła mnie więc możliwość przeczytania „Proroctwa” i poznania pióra Adama Widerskiego. Pewien niepokój związany z rozpoczynaniem lektury od drugiego tomu szybko się rozwiał, bo otrzymujemy zupełnie nową sprawę kryminalną, a autor wprowadza we wcześniejsze wydarzenia w stopniu pozwalającym na swobodne zrozumienie kontynuowanych wątków.

A że mamy okres letni, autor zdecydował się również naszych bohaterów wysłać na urlop. Wprawdzie przymusowy, ale zapowiadający się sielsko u podnóża góry Ślęży. Oczywiście nie dałam się zwieść, a również bohaterowie długo nie nacieszyli się spokojem trafiając na zwłoki zaraz po przybyciu na miejsce. Co więcej, brutalnie okaleczoną ofiarą jest zastępca miejscowego prokuratora, a ślady wskazują na mord rytualny.

I od tego momentu autor nie oszczędza bohaterów ani ich żon. Mieli odpocząć po traumatycznych przeżyciach, a angażują się w pogmatwaną i niebezpieczną sprawę. Lokalna społeczność daje odczuć swoje nieprzychylne nastawienie policjantom z zewnątrz, tym bardziej że zaczynają ginąć kolejne osoby, a tropy prowadzą ku dawnym legendom i proroctwu związanemu z nadejściem „złego”. Czy rzeczywiście tkwi w tym źdźbło prawdy, czy może ktoś celowo tworzy religijną inscenizację, by zmylić organy ścigania?

Jakby tego było mało bohaterowie muszą zmierzyć się i z własnymi demonami. Wypić przysłowiowe piwo, którego nawarzyli. A kulminacja tego wątku ma miejsce w zaskakującym i sugerującym dobry początek kolejnej części zakończeniu.

Podobała mi się zarówno dynamika akcji, jak i sposób, w jaki autor wodzi czytelnika za nos podsuwając mu co rusz to nowe tropy. Mimo że momentami jest brutalnie, a autor nie szczędzi również wulgaryzmów, to jednak pasuje to idealnie do klimatu książki. Jedynie, do czego mogłabym mieć drobne uwagi, to redakcja i korekta, która mogłaby być bardziej dopracowana.