Promyczek recenzja

Istnieją takie książki, na które warto czekać, na które warto się przygotować, które trzeba przeczytać. To książki, które mają nas wprowadzić w melancholię i zmusić do głębokich refleksje na temat własnego życia, swoich marzeń, celów, a przede wszystkim, by każdego dnia cieszyć się tym co mamy i dziękować za to.





Taki właśnie jest "Promyczek" Kim Holden- powieść, która w moich czytelniczych planach była już od dawno, lecz dopiero teraz poczułam się na nią gotowa. Już od pierwszych stron wiedziałam, że czeka mnie cała masa wzruszeń, płynących łez, ale i ciepła płynącego od głównej bohaterki. Ciepła, które koi, uspokaja i daje nadzieję. Im głębiej wchodziłam w tę historię, tym te odczucia były mocniejsze. I choć zakończenie było przewidywalne, to rozwaliło mnie totalnie. Ale tak to już jest, gdy gaśnie jedna z najjaśniejszych gwiazd w naszym otoczeniu.

Fabuła niezwykle frapująca, piękna, ale i gorzka, bo wiesz, że to co nastąpi, złamie Ci serce. Mimo to brniesz dalej, poznając uroki tej niezwykłej dziewczyny, jej siłę i wiarę w dobro. Dziewczynę, która swoją postawą zyskała wspaniałych przyjaciół i w każdym z nich zostawiła cząstkę siebie. Ta historia to opowieść o miłości, przyjaźni, marzeniach, muzyce, a także o tym, by chwytać każdy dzień, by cieszyć się nim, tak jakby jutra miało nie być, by niczego nie żałować. By Żyć, a nie tylko Być.

Bohaterowi wydają się być zbyt idealni, ale przecież i taka historia może dotyczyć właśnie takich ludzi. Ludzi, którzy mają urodę, talent i wielkie serca, którzy mają bogatą duszę. A nie wyłącznie tych zwykłych czy też złych. Na to, co na Ciebie czeka, co jest Ci przeznaczone, nie masz żadnego wpływu. Możesz poddać się temu bez walki lub czerpać radość z każdego dnia, każdej osoby i każdej rzeczy, jaka Ciebie spotka. Jeżeli przy okazji będziesz wsparciem, dobrą duszą i najlepszą przyjaciółkę dla innych, to oznacza, że jesteś prawdziwym Aniołem. Aniołem, który ma nas czego nauczyć, coś nam uświadomić, do czegoś przygotować. Tym Aniołem jest właśnie Kate- dziewczyna, która pomimo młodego wieku poznała czym jest bieda, przemoc i strata kogoś bardzo bliskiego, kogoś kto był całym twoim życiem. Zaś dla niej samej tym Aniołem jest Gus. Chłopak o równie wielkim talencie, jak i sercu. Chłopak, który wspierał Ją na każdym kroku, który rozmawiał i słuchał, który Ją rozumiał, kochał i dzielił bartnią duszę. Chłopak, który w pewnym momencie stracił wszystko, co najważniejsze, poddał się, pogubił, rozpaczał. Czy jest jeszcze dla niego ratunek?

Akcja może i nie jest jakaś przesadnie dynamiczna, ale w tym przypadku to jest zupełnie zbędne. Tutaj nie ma miejsca na pośpiech, aczkolwiek w wielu elementach ta szybkość była widoczna. Z drugiej strony ta błyskawiczne nowe przyjaźnie, działania pod wpływem impulsu w tym konkretnym przypadku jest jak najbardziej w porządku. Całość nabiera emocji, wzruszeń, jakiegoś takiego większe znaczenie, uniesienia. Inaczej być nie może.

I choć ta powieść to około 600 stron, to przeczytałam ja w niecałe 2 dni, wprost nie mogąc się od niej oderwać. Oczywiście w trakcie tej lektury cały czas towarzyszyły mi chusteczki, bo niejednokrotnie łzy płynęły po policzkach, a smutek ściskał serce. Teraz już wiem, że jest to jedna z tych książek, która na długo zostanie ze mną i do której pewnie jeszcze nie raz powrócę, a którą również mocno i czystym sumieniem polecam innym czytelnikom. To taki rodzaj "must haven" w czytelniczej biblioteczce.