Profesor Wilczur recenzja

"Profesor Wilczor" to kontynuacja "Znachora", znakomitej powieści Tadeusza Dołęgi - Mostowicza. Nie wyobrażałam sobie nie sięgnąć po nią i nie poznać dalszych losów Antoniego Kosiby. Tym bardziej, że Kosiba w pierwszej części wzbudził mój ogromny szacunek, nie tylko umiejętnościami chirurgicznymi, ale też całokształtem przekonań o życiu. Czytałam zatem "Profesora Wilczura" i z sentymentu, i z ciekawości, a poniżej kilka słów o tym, dlaczego ostatecznie bardzo się zawiodłam.

Akcja drugiej części rozpoczyna się w momencie, gdy profesor, już na stanowisku kierownika lecznicy w stolicy, przeżywa jeden z gorszych momentów w życiu. Na stole operacyjnym umiera słynny pacjent. Wydarzenie z miejsca staje się sensacyjne, a współpracownicy wykorzystują je jako pretekst do odsunięcia Wilczura z zajmowanego stanowiska. Dodatkowo towarzystwo ubezpieczeniowe domaga się zadośćuczynienia za śmierć znanego klienta. Wilczur postanawia zatem pozamykać sprawy w Warszawie i wrócić do Radoliszek, miejsca, które przez kilkanaście lat było jego domem.

Choć czuć, że Dołęga-Mostowicz dość mocno trzyma się schematu "Znachora" i próbuje w podobny sposób napisać kontynuację, "Profesor Wilczur" jest, niestety, dość rozczarowujący. Nie mogę nic zarzucić fabule, jest płynna i niewymuszona (choć parę wątków wydaje się niezamkniętych), mam natomiast całkiem sporo do zarzucenia bohaterom. Z jednej strony mamy złe mieszczaństwo warszawskie, chciwe, zawistne i niemoralne, z drugiej natomiast szlachetne chłopstwo radoliskie, w imię wspólnego dobra skłonne do największych poświęceń. Nie ma w tej części Dobranieckiego, który do końca zmaga się sam z sobą, by ostatecznie zdradzić prawdziwą tożsamość Kosiby i pomóc mu odzyskać pamięć. Jest za to Dobraniecki kopiący dołki, napędzany przez żonę do popełniania karygodnych czynów.

Innym powodem, który sprawił, że wywracała oczami dość często, była niekonsekwencja bohaterów. Wilczur, uznany chirurg, wykładowca i autorytet w dziedzinie medycyny, w sposób zupełnie beztroski daje się pogryźć wściekłemu psu?! Podczas gdy syn młynarza z miejsca poznaje, że ze zwierzęciem jest coś bardzo nie tak, Wilczur, jak gdyby nigdy nic, wyciąga do niego rękę... Już naprawdę nawet nie chcę się rozwodzić nad niekonsekwencją dr. Kańskiej i jej odkochaniu/zakochaniu w trzy tygodnie, przy jednoczesnym odrzuceniu wyznawanych zasad moralnych.

"Profesor Wilczur" jest książką, którą niekoniecznie trzeba czytać, nawet, jeśli tak jak i mnie, bardzo podobał Wam się "Znachor". Poziom frustracji z powodu zachowania większości bohaterów jest cały czas bardzo wysoki. I to zakończenie...