Profesor Wilczur recenzja

„Profesor Wilczur" jest to kontynuacja powieści obyczajowej pt. „Znachor" Tadeusza Dołęgi - Mostowicza.
Minęły trzy lata od ostatnich wydarzeń. Wydaje się, że po powrocie do dawnego życia profesora Rafała Wilczura nic złego już nie spotka. Nic bardziej mylnego. Okazuje się, że podłość ludzka nie ma żadnych granic, a dla niektórych wcześniejsze zniknięcie profesora było bardzo wygodne. Ci, którzy byli jego najserdeczniejszymi przyjaciółmi obecnie chętnie widzieliby jego upadek. Pajęcza sieć zazdrości, knowań, intryg powoli osaczyła biednego profesora.
Nawet ci, którzy pozostali najwierniejszymi przyjaciółmi, nie byli w stanie jej zatrzymać.
Po raz kolejny odniosłam nieomylne wrażenie, że każdy odnajdzie w tym bohaterze odbicie swoich własnych, codziennych trosk, reakcji, cech charakteru. Tak pospolita jest ta historia i tak pospolity schemat, że mogłoby się to przytrafić każdemu z nas. Jednocześnie właśnie ta pospolitość, czyni tą historię wyjątkową, właśnie dlatego, że każdy może odnaleźć w niej siebie. Przez całą dylogię odsłaniałam wraz z bohaterem nie tylko jego losy, ale także intencje poszczególnych bohaterów. Zaskoczyło mnie to, jak doskonale autor stworzył każdego z nich. Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, zwłaszcza w książkach fantasy, że postacie albo stoją po stronie dobra, albo po stronie zła, nie ma nic pomiędzy. Tu nie można i nie powinno się tego jednoznacznie stwierdzać, bo nawet jeśli nie lubimy danego bohatera, jesteśmy w stanie ujrzeć motywy nim kierujące, by czasami ostatecznie dojść do wniosku, że przecież zrobilibyśmy tak samo. Ponadto autorowi ponownie udało się mnie zachwycić opisami krajobrazu, znajomością ludzkiej natury. Jestem totalnie zauroczona jego stylem pisania, tym, że tak lekko pisze o sprawach tak ważnych i trudnych. Sam Rafał Wilczur jest cudowną postacią. Jeszcze bardziej, niż w poprzedniej części widać było jego miłość do ludzi, dobroć, brak oceniania innych, ogromną wyrozumiałość, a jednocześnie wrażliwość, bo przecież przeżyte zdarzenia ,przede wszystkim te złe, również w nim pozostawiły ślad, a mimo to nie stracił zdolności przebaczania.
Podsumowując jestem zachwycona całą dylogią. Potrzebowałam takiej książki, która nie oderwie mnie od rzeczywistości, jak to się dzieje w przypadku książek fantastycznych, a wręcz przeciwnie przykuje mnie do niej. To książka, która przemawia, mówi: patrz, życie jest niesprawiedliwe, da ci w kość, ale nie wszystkie chwile są złe, nie trać nadziei. To powieść, która porusza serca, pokazuje, że nie jest się samotnym w swoich problemach, że mnóstwo ludzi ma podobnie, a mimo to idą przez życie z uśmiechem. Polecam serdecznie!