Nocny film recenzja

 Jakże zmęczona ta książka! Jakże długa niesamowicie! Jakby to rzekł Bilbo Baggins, fabuła rozwleczona jak masło na zbyt dużej kromce chleba. Albo inaczej (w końcu miał to być thriller) jak zwłoki rozsmarowane na kilometrze torów przez pociąg. Naprawdę 750 stron mogłoby być 400 stronami, i ocena podskoczyłaby o ze dwa, trzy oczka. Ale do brzegu.
 
 Historia jest naprawdę intrygująca i ciekawa, przynajmniej pomysł na nią. Pomimo (tak znowu to podniosę) 750 stron zawiera niepotrzebne skróty powodujące, że nie wiemy co do czego. Co pchnęło głównego bohatera Scotta do całej misji? Osobista vendetta? Chęć rehabilitacji w temacie, który pogrążył go w przeszłości? Dzwoni prawnik – j*bs! Lecimy. Zebrała się ekipka trzech osób, i wyszła z tego komediowa, faktycznie miejscami zabawna historia, ale na litość bogów! ŻADNEGO thrillera między okładkami tej książki nie ma. Kryminału też nie ma. Właściwie nie do końca wiadomo, czym ta książka ma lub czym chce być. Miejscami też poetyckie opisy czy rozbudowane porównania. Nie. Tak się nie pisze kryminałów, za ładny taki język. Panią autorkę odsyłamy do Pana Chrisa Cartera. Tam jest thriller! Potencjał zmarnowany.

Narracja prowadzona jest w taki sposób, że pomimo tego, że głównym bohaterem jest mężczyzna – miałem nieodparte wrażenie, że pierwsze skrzypce gra kobiecy bohater. Nie wiem czy to kwestia pisarska czy już urojenie w mojej głowie.

To co mnie też uderzyło w tej książczynie (grubym nad wyraz wolumenie) to zrobienie z niej komiksu. Tak. Komiksu. Otóż gdy czytam książkę, jakąkolwiek (!) to mam sobie rzeczy wyobrazić. Ewentualne listy czy artykuły, o których mówi, czy które bada bohater są dla odróżnienia napisane kursywą czy jakiś inny redakcyjny sposób ujęte. Tutaj mamy skany, zdjęcia, rysunki – k*rwa! Co to jest książka czy album czy co? Bezsensowne, bzdurne i zbędne rozwiązanie. Miało, jak mniemam uatrakcyjnić lekturę, a tylko utrudniło (rozmiar czcionki w tych zrzutach ekranów – powodzenia w czytaniu).

Ostatecznie, akcja zaczyna się od 470 strony (!). Można przeczytać, ja dotrwałem do końca bo byłem ciekawy jak się skończy. Nie skończyło się. Tak skonstruowane niedopowiedzenie powoduje, że znowuż k*rwa! To ja czekałem 750 stron na to?

No nie. Dla mnie nie tak, dla mnie nie.