Posłuszna żona recenzja

" Martw się, kiedy jest się o co martwić." (str.372)

Jest to powieść o skomplikowanych relacjach rodzinnych, historia drugich żon, które poślubiły braci Farinellich. Na pozór szczęśliwe i zadowolone z życia, ukrywają dramaty i problemy z którymi przyszło im się zmierzyć w związku. Maggie panna z dzieckiem musi zmierzyć się ze zbuntowaną nastolatką, córką z pierwszego małżeństwa, która nienawidzi macochy i na każdym kroku uprzykrza jej życie, krytykuje wszelkie jej decyzje. Idealizuje swoją matkę nie znając prawdy o niej. Trudno było jej się odnaleźć w domu urządzonym przez pierwszą żonę, gdzie panował idealny porządek. Niespodziewane wizyty teściowej mające na celu ocenę umiejętności w zakresie prowadzenia domu nowej gospodyni wprawiają ją w zażenowanie i konsternację, a gloryfikowanie pierwszej synowej doprowadza ją do szewskiej pasji. Mimo iż z pozoru małżeństwo wydawało się szczęśliwe, to jednak wspomnienie pierwszej wręcz idealnej żony niszczyło je.
Maggie starając się budować poprawne relacje z córką męża zaniedbywała swojego syna. W tej trudnej sytuacji prawdziwą podporą dla niej i innych członków rodziny była jej matka. Prosta kobieta, trzeźwo i mądrze patrząca na życie, która nie obawiała się wyrazić swojego zdania w różnych kwestiach. Łagodziła wiele trudnych sytuacji i problemów doprowadzając do pokojowego ich rozwiązania.

Laura druga żona starszego brata nie miała łatwego życia. Jej mąż okazał się egoistą, despotą, damskim bokserem, dbającym o zachowanie pozorów. Jego zachowanie było pełne sprzeczności. Z jednej strony miły i uczynny, z drugiej wybuchowy i krytykujący wszystko co robiła żona. Małżeństwo było grą pozorów, gdzie żona robiła wszystko by zadowolić męża, nawet wbrew swoim przekonaniom. Zmusił ją do porzucenia pracy i zajęcia się prowadzeniem domu i wychowaniem syna. Niby kochał żonę i syna, lecz nie liczył się z nimi, ich potrzebami i odczuciami. Małe bunty ratowały ją przed obłędem. U niego dominowała żądza zwycięstwa, przegrana nie wchodziła w grę. On musiał być we wszystkim najlepszy i mieć to co najlepsze. Każde sprzeciwienie się mu miało przykre konsekwencje. Był tyranem stopniowo niszczącym swoją żonę i syna. Kochał tylko siebie i swoje potrzeby.

Rodzina Farinellich do której weszły obie kobiety była pruderyjna zapatrzona w siebie i uważająca się za lepszą od innych. Obie kobiety mimo początkowej nieufności i sztywności z upływem czasu zbliżyły się do siebie, wzajemnie się wspierały i wspólnie stawiły czoło rodzinie Farinellich.