Ktoś, kogo znamy recenzja

Shari Lepena to autorka, która świetnie potrafi oddać klimat opisywanej historii. W "Niechcianym gościu" dostaliśmy hotel odcięty od świata zewnętrznego, a w nim mordercę. W "Ktoś, kogo znamy" mamy do czynienia ze społecznością bliskich sąsiadów i ich tajemnicami. Jak w mojej opinii wypadła ta książka?
O tym poniżej ⤵️
Na przedmieściach pewnego miasteczka ktoś włamuje się do mieszkań i przegląda komputery właścicieli. Do sąsiedzkiej społeczności wkrada się niepokój i strach, w końcu każdy z nas ma jakieś swoje tajemnice - małe czy duże. Emocje sięgają zenitu kiedy okazuje się, że została zamordowana kobieta, do której również się włamano. Czy te dwie sprawy mają że sobą coś wspólnego?
"Ktoś, kogo znamy" to moja druga przygoda z tą autorką. "Niechcianym gość" mnie zachwycił, jednak... tego samego nie mogę niestety powiedzieć o tej drugiej pozycji. Ale po kolei!
Najsłabszy punkt tej pozycji? Bohaterowie. To co cenie najbardziej w książkach to ciekawi, dobrze zarysowani bohaterowie - tutaj niestety nie dość, że właściwie nie było głównego bohatera, to jeszcze o żadnej z postaci właściwie nic nie wiemy. Wszyscy wydają się szarzy i nijacy. Oczywiście mają swoje tajemnice i to poniekąd ratuje sytuację - ale jako zwykłych ludzi właściwie ich nie znamy, bowiem autorka poza imionami, niewiele tutaj wniosła.
Fabuła, pomysł, klimat - to wszystko raczej na plus. Historia jest poprowadzona w tak umiejętny sposób, że z pozoru wydaje nam się, że nic się ze sobą nie łączy, a później okazuje, że wszystko miało sens. Choć przyznam się, że czasem ta książka przypominała mi telenowele, tylko w takim bardziej mrocznym wydaniu. Klimatu tej książce odmówić nie można, bo w teorii nic się nie dzieje, a w praktyce czytając te książkę czuje się niepokój związany z tym, że każdy z bohaterów jest tajemniczy i wydaje nam się podejrzany.
Dodatkowym plusem są zwroty akcji, a tutaj jest ich całe mnóstwo. Kiedy wydaje nam się, że mamy już rozwiązanie zagadki, to okazuje, że nie, to jeszcze nie to. I tak kilkukrotnie!
Zakończenie jest ciekawe i przyznam się, że obstawiłam prawidłowo ten "czarny charakter" - chociaż mój typ był raczej na zasadzie intuicji, bo nie mogłam się tutaj początkowo doszukać żadnego motywu.
Książkę czyta się błyskawicznie z uwagi na krótkie rozdziały i przystępny język. Czy poleciłabym przeczytanie tej pozycji? No jasne, przecież zawsze warto na własnej skórze przekonać się czy dana książka jest dobra - tym bardziej, że ta ma sporo plusów 😉
Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl"