Dotknąć prawdy recenzja

„Dotknąć prawdy” Antoinette van Heugten

Max Parkman- autystyczny, rozchwiany emocjonalnie nastoletni geniusz – w oczach swojej matki zawsze idealny. Wszystko się zmienia, gdy lekarze ze szpitala psychiatrycznego, w którym przebywa oskarżają go o morderstwo...
Danielle Parkman matka chłopca a zarazem prawniczka postanawia odkryć prawdę niezależnie od tego, jaka ona jest..

480 stron przerażającej walki z prawdą, walki samotnej kobiety przeciw obłudzie, zakłamaniu i wyrachowaniu. Ale czy na pewno świat oczami matki jest tak idealny, przecież od zawsze wiadomo, że rodzicielka będzie bronić swoich dzieci, dlaczego nie może być tak i w tym przypadku? Wszystko postawić na jedną szalę..

Thriller psychologiczny, który wciąga jak uzależnienie narkotykami. Zawiłości, które tworzą błędne koło wprawiają czytelnika w osłupienie. Niepoczytalność bohaterów mrozi krew w żyłach, dlatego z całą pewnością nie jest to książka dla osób o słabych nerwach, które pod wpływem obrazowych wyobrażeniach przedstawionych bardzo skrupulatnie będą mieć senne koszmary. Bowiem książka na długo pozostaje w pamięci uruchomiając naszą wyobraźnię w najmniej oczekiwanym momencie.
Autorka doskonale poradziła sobie z przedstawieniem procesu sądowego, szczegółowo i tak realistycznie co jeszcze bardziej nadało książce ponadczasowy charakter. Lekkość pióra to przyjemność dla czytelnika, który nie musi za bardzo skupiać się nad znaczeniem wypowiedzi, czytanie sprawia dogłębną satysfakcję.

Co będziecie czuć wchodząc w świat gdzie królują białe kitle? Niepewność, przerażenie, smutek, radość, i wiele innych czasem niedorzecznych odczuć. Niemniej jednak pogłębianie założeń autorki jest kojące. Możecie sobie wyobrazić, siadamy do lektury w wygodnym fotelu tak zrelaksowani i beztroscy ale z napięciem na twarzy , poczuciem ogromnej niewiadomej, aby po zamknięciu okładki wyglądać jakbyśmy sami przedarli się przez dżunglę.. dżunglę uczuć i mrzonki.

Ja tam byłam, dotknęłam prawdy, śliskiej jak ogon węża, nieuchwytnej jak tęcza po deszczu, wyczerpującej jak rezerwa, ale zarazem odpornej i rzetelnej.
Wiary w to, że wszystko trzeba zdziałać swoją pracą, pracą swoich rąk, aby połączyć w jedno wątek i osnowę, nadać sens rozbitym kawałkom straconej nadziei.
Nie żałuję, żadnej chwili spędzonej nad historią Maxa i Danielle, bo nie ma czego żałować a jedynie cieszyć się, że autorka pokazała świat takim jakim jest naprawdę, rzuciła wyzwanie sielance ukazując to co nas nierzadko spotyka, NIEDOWIERZANIE.
Dlatego ja nie dowierzam abyście nie sięgnęli po ten znakomity tomik pełen uczuć i emocjonujących, zadziwiających zdarzeń..