Trzy twarze Ewy recenzja

Minęło troszkę czasu kiedy poznawałam ten zakątek fikcyjnego świata, ale (ze zdumieniem mogę przyznać) przypomnienie sobie wątków rozgrywanych w tym miejscu nie trwało długo. Jakaś część niewiarygodnie dramatycznych historii zostawiła ślad w moim umyśle i czekała tylko na odpowiedni moment aby zdmuchnąć kurz i odnaleźć pisane słowo na nowo.. Odbieram to jako zaletę, lekkie pióro autorki i majestatyczny klimat powieści, to właśnie czyni te książki wyjątkowe - dające się lubić, pozostające w wyobraźni na dłuższy czas a przecież o to chodzi, by trafić do czytelnika całym sercem i duszą...
„Trzy twarze Ewy” to bogata, ekscytująca lektura dająca ponieść się emocjom na każdym etapie czytania. Nie ważne jak zaawansowanym jest się czytelnikiem, podejrzewam że każdy otrzyma coś w zamian, dawkę emocji którą tak przecież lubi. Ciekawe rozwiązania, interesujące sytuacje, ludzie o różnych twarzach, barwne życie miasteczka wszystko tak swobodnie wplecione w dramat który rozgrywa się na naszych oczach.
Nie bardzo lubię powieści składające się na sagi, pisane w jakiejś nieprzypadkowej kolejności, ustawione chronologicznie według określonego ciągu zdarzeń. Nudzą mnie i gdzieś plączą się w umyśle daty, nazwiska stopnie spokrewnienia itp.
U Freethy nie ma czegoś takiego (na szczęście!) doskonała umiejętność dyskretnego łączenia teraźniejszości i przeszłości pozwala czytelnikowi nie czuć zawodu z nieprzeczytania poprzednich części z czym kilka razy się spotkałam w innych seriach. Ponieważ w kilku miejscach przedstawia nam zarys sytuacji z przeszłości. Może to stanowić dodatkowy impuls do sięgnięcia poprzednich części z czystej ciekawości.
Na końcu książki znajduje się kilka słów od bohaterów można by rzec 'Ku pokrzepieniu serc” opisując teraźniejszość wychodzą krok w przyszłość zdradzając tak naprawdę co się u nich będzie działo w następnej części, ale tylko w niewielkim stopniu.
Jest to motywacja do szukania dalszego powiewu słonej bryzy znad Zatoki Aniołów i nadzieja na to byśmy tak szybko nie zapomnieli o tym iż autorka nie zamierza spocząć na laurach bo w rękawie ma jeszcze jednego asa o nazwie „Ogród Tajemnic”...

Powieść jak zwykle mnie nie zawiodła, prowadziła przez znane ale także i nieznane koleje losu, dostarczyła odprężenia, emanowała nie tylko ciepłem nie brakło również emocji tych skrajnie wygórowanych, zawodu, pustki i odrzucenia. Z sentymentem podchodzę do tych książek, które nie są zbytnio „strojne” w okazałe okładki cieszę się, że wydawnictwo promuje piękną prostotę, bo nie tylko wnętrze książki potrafi zdobyć serce czytelnika ale również całość oprawy. Z przyjemnością przeczytałam Zatokę i już mam ochotę na więcej. O przesycie nie ma mowy!!