Sukcesja recenzja

Próżność. To niestety w dzisiejszych czasach najpopularniejsze określenie dla wielu ludzi i usprawiedliwienie ich codziennych zachowań. Postawy, które przyjmują, niejednokrotnie mogą pozostawić niesmak lub wywołać naprawdę skrajne emocje. "Sukcesja" to jedna z tych powieści, które oprócz ciekawej i mrocznej zagadki rodzinnej, niosą za sobą pewien morał, którego nie sposób jest pominąć milczeniem. Książka mnie zachwyciła, a wiele wątków, które w tę historię wplotła autorka, niejednokrotnie zmusiły mnie do głębszych przemyśleń.

"Sukcesja" nie jest kryminałem samym w sobie. Jest to raczej ciekawa powieść psychologiczna, która skupia się na więziach rodzinnych, które jak się potem okazuje, mogą stać się ogromną i ciężką do rozwiązania zagadką. Miłość sama w sobie ma różne oblicza. "Sukcesja" dowodzi również, że wiele osób nie jest zdolnych do miłości. Dzisiejszy świat napędza pieniądz, brak szacunku, uzależnienia, lęki, a przede wszystkim postrzeganie tylko własnych korzyści. Powieść Joanny Dulewicz jest o wiele głębsza, niż na pierwszy rzut oka mogłoby się wydawać. Nie podejrzewałam, że lektura może wywołać we mnie tyle emocji.

Sam wątek psychologiczny był bardzo ciekawy. Nie wpadłam na takie rozwiązanie zagadki. Bardzo spodobało mi się, że autorka pisząc powieść, nie ograniczyła się tylko do jednej perspektywy. Nie dość, że całą historię poznajemy z perspektywy większości bohaterów, to dodatkowo Joanna Dulewicz zadbała o to, aby czytelnik nie zanudził się w trakcie lektury "Sukcesji". Początkowo czytelnikowi może wydawać się, że wątków i bohaterów jest zbyt dużo, można odnieść lekkie wrażenie zagubienia. Nic bardziej mylnego! Wszystkie wątki są ze sobą związane w tak precyzyjny sposób, że śmiało mogę powiedzieć, że już uwielbiam pióro autorki.

Co ciekawe i o czym muszę wspomnieć, autorka podjęła się napisania książki o miłości. Zdecydowanie jej się to udało. Dzięki lekturze "Sukcesji" poznałam jej inne oblicza, których istnienia nigdy w życiu bym nawet nie podejrzewała.