Zło kryje się w mroku recenzja

Być może co zagorzalsi i uważniejsi czytelnicy pamiętają styczniową premierę pt. "Dom samobójców" tegoż autora. 21 kwietnia na półkach pojawił się natomiast... tom 1. Tak, dobrze czytacie. Swoją historię z dość specyficzną bohaterką Rory Moore - rekonstruktorką przestępstw i jej kompanem zajmującym się profilowaniem w trakcie śledztw oraz odkrywaniem algorytmów cechujących seryjnych morderców rozpoczęłam od tomu 2.
Szczerze mówiąc, absolutnie nie zaważyło to na odbiorze, a nawet gdybym nie doczytała informacji na temat wydania, sądziłabym ich książki te w Polsce wydawane są z zachowaniem chronologii.

Przejmujące umysły, które widzą i szybko analizują to, co zajęłoby o wiele więcej czasu szerszemu kręgowi ludzi. Ta nierozłączna para introwertyków mogłaby funkcjonować wyłącznie dla siebie i dla podejmowanych przezeń ustaleń w kwestii nierozwiązanych spraw. Tym razem sprawa sięga lat 80. Wtedy to morderca okrzyknięty przydomkiem "Złodziej" zabijał. Ile ofiar faktycznie można przypisać Złodziejowi? Za co został oskarżony? I czy kiedykolwiek zazna wolności? Nad tym wszystkim pochyla się właśnie dziewczyna w swoich dziesięcioletnich, pasujących jak ulał Martensach, która czy chce czy nie, musi poświęcić swoją uwagę mordercy. Trudności natomiast nastręcza prywatny wydźwięk zbrodni, który otacza i zaciska się na szyi bohaterki niczym nylonowy pas samobójcy o perwersyjnych skłonnościach.

Jestem wyczulona na łączenie wątków śledztwa z prywatnym życiem bohaterów. Przytłaczający aspekt tego drugiego w mojej ocenie zniechęca do wszelkich książek kryminalnych, a jednak tutaj Donlea, tak jak w przypadku "Domu samobójców" umiejętnie i bardzo ciekawie łączy te dwie odrębne sprawy. Tajemnica zagadkowych zaginięć, morderstwo, o którym niewiele wiadomo i ona - Rory, która chcąc nie chcąc musi odnaleźć zagubione elementy układanki Złodzieja, jak i swojego własnego, dotychczas nieznanego życia. Fabuła wgląda ciekawie, rozdziały kończą się zachęceniem czytelnika do dalszego ciągu, skutecznie odwodząc od odłożenia książki na później. Wszystko jest dopięte na ostatni guzik w pomyśle, a ten również jest nietuzinkowy i nieprzerysowany.
Czekam na więcej.