To, co zostało recenzja

Jodi Picoult to literacki fenomen. Pisze dużo, a czego się nie podejmie to zamienia się w księgarski hit. Picoult to literacki Midas. Zamienia swoje książki w bestsellery i zachwyca stale powiększające się grono fanów. Ja już należę do niego od dawna i muszę sięgać po ukazujące się nowe powieści niczym narkoman po heroinę. Dzięki temu czytam książki wzruszające, intrygujące i odważne. Poruszające trudne i bolesne tematy. W trakcie lektur rozpętują się emocjonalne burze.

Najnowszą książką Picoult mnie nieco zaskoczyła. Nie przypuszczałam, że poruszy temat związany z historią II wojny. Lektura okazała się niezwykle wstrząsająca i wciągająca.
Czy można wybaczyć błędy? Czy można przebaczyć poważne przewinienia? Czy można wybaczyć masowe zbrodnie? Czy w wypadku ludobójstwa można mówić o poprawie katów i ich przemianie w porządnych obywateli?
Czy w końcu można wybaczyć krzywdę w postaci zniszczenia rodziny, młodości i domowego gniazda?

Sage Singer jest Żydówką. Jej babcia pochodzi z Polski. Jest w podeszłym wieku. Po wojennym piekle i pobycie w obozach koncentracyjnych emigruje do Ameryki. Matka Sage ginie w wypadku samochodowym. Jej córka nie może się pogodzić z tą stratą. W związku z tym uczęszcza do grupy wsparcia. Chce załagodzić ból, ale.............. Spotyka tam pewnego człowieka. To starszy mężczyzna, który ma bardzo dobrą opinię. Jest sympatycznym emerytowanym nauczycielem. Powszechnie lubiany i szanowany pan jest kimś więcej. Sage odkrywa bolesną prawdę..................
Cierpiąca młoda kobieta szuka wsparcie, szuka lekarstwa na ból i stratę. Życie przynosi jej w darze trudny czas. Nagle odkrywa się bolesna przeszłość jej bliskich. Holokaust przestaje być historycznym terminem. Sage poznaje przeszłość przodków. Tragiczną przeszłość, która boli, którą trudno wymazać, bo jest to niemożliwe. Po ludzku zwyczajnie niemożliwe.

Picoult pokazuje dwa oblicza prawdy i przeszłości. Rysuje dwa portrety - ofiary i jej kata. Masowe mordy brzmią może mniej wstrząsająco gdy czytamy o narodzie bez konkretnych przypadków. Ale gdy historia się personalizuje ogrom zła przytłacza z siłą sztormowych fal. Gdy czytamy historię Minki łzy płyną same. Płyną nawet wtedy, gdy chce je się bardzo powstrzymać. Bo dziś w czasach względnego pokoju w Europie te fakty mogą się nie mieścić w głowie. Nie można zapomnieć, choć Ci, którzy doświadczyli zła powoli wymierają. Nie można zapomnieć, by ktoś od nowa kiedyś nie zaczął gry jak naziści.
Książka robi naprawdę olbrzymie wrażenie. Czyta się ją niczym prawdziwą historię. Minka pewnie reprezentuje wiele żydowskich dziewczyn. Wiele kobiet odartych z godności. Powieść polecę nie tylko tym, których interesuje historia. Prawdę o szaleństwie Hitlera i nazistów po prostu trzeba znać, by docenić pokój, by stawać w jego obronie. Jodi Picoult za tę powieść należą się gromkie oklaski. Książka jest wspaniała, niech Was nie ominie!