To, co zostało recenzja

Czy jesteśmy zdolni wybaczyć, kiedy nigdy nie zapomnimy?
Jak wiele dobra trzeba uczynić, by wymazać potworne uczynki?

Jodi Picoult napisała bardzo wzruszającą historię o sile wybaczenia i walce z sumieniem, który jest jak kat dla naszej pamięci.
Pisarka wymieszała wyznania Minki (babci Sage, Żydówki ocalałej z obozu) z wydarzeniami teraźniejszymi, obrazowanymi przez różnych bohaterów.
Powieść jest mocna, brutalna i rzeczywista. Zawiera opisy masowego ludobójstwa i przemocy tak okrutnej, że większość nie jest w stanie sobie tego wyobrazić.

Jestem wdzięczna pisarce za podkreślenie, że nie tylko Żydzi byli prześladowani przez nazistów, ale również Polacy i Cyganie (niektórzy o tym zapominają!). Picoult opisała także znieczulicę post-wojenną, niedowierzanie młodego pokolenia na temat obozów zagłady i brak przeprosin Niemiec za potworności dokonywane przez nich w tamtym okresie.

Irytującym dla mnie wątkiem były wypieki i detale na ten temat. Wiem, że główna bohaterka była piekarzem, ale nie za dużo tego? To w końcu nie książka kulinarna.
Uważam, że autorka mogłaby jeszcze dopisać kolejny rozdział, albo prolog, bo nie wszystko zostało wyjaśnione.

TO CO ZOSTAŁO szokuje zakończeniem i sieje w naszych głowach wiele wątpliwości.
Picoult przekonuje, że chęć zemsty prowadzi do zguby, a łatwe osądzanie prowadzi do nieodwracalnych decyzji.