Saturn recenzja

Javier, Francisco, Mariano. Syn, ojciec i wnuk. Trzech mężczyzn należących do jednej rodziny.

Javier cały czas znajduje się w cieniu despotycznego ojca, człowieka znanego, bywającego w towarzystwie, bogatego, sławnego. Bycie synem nadwornego malarza niesie ze sobą konieczność spełniania nierealnych oczekiwań Francisca. Ojciec nie oczekuje tylko tego, że Javier pójdzie w jego ślady i zostanie sławnym artystą. On chce ze swojego syna zrobić mężczyznę. Prawdziwego samca, macho, toreadora. Człowieka, który będzie głośny, charakterny, który będzie uganiał się za kobietami i z przyjemnością będzie oglądał walki byków.

Tymczasem Javier nie tylko nie spełnia oczekiwań ojca – on jest ich odwrotnością.

Gdy wchodzimy w umysł Francisca, w jego myśli, w jego uczucia, odkrywamy, że znany i wielbiony de Goya jest obleśny i w pewnym sensie prymitywny. Kierowany instynktami, bezrefleksyjnie ulegający swoim zachciankom i żądzom. Uważający, że krzyk i poniżenie to doskonały sposób na to, żeby zrobić z Javiera prawdziwego mężczyznę.

Goya nigdy nie przepuścił synowi najdrobniejszej krytyki, zawsze skorzystał z dogodnego momentu, żeby wbić mu szpilę. To miało chłopca, a później młodego mężczyznę, zmotywować. A przyniosło efekt odwrotny.

Francisco nawet przez chwilę nie zastanawiał się – dlaczego?

Mariano, podobnie jak dziadek, pogardza Javierem. Ojciec jest dla niego nikim – malarzem, który nigdy nie namalował żadnego obrazu, apatyczną, niezrozumiałą postacią na której nigdy nie można było polegać. Człowiekiem, który zawsze czuł się źle, zawsze miał jakiś problem, kimś, kto niczego nigdy nie osiągnął i co gorsza – nigdy nawet nie próbował.

Druga część tytułu - ,,Czarne obrazy z życia mężczyzn z rodziny Goya'' – jest nie tylko nawiązaniem do serii czternastu czarnych obrazów, które zostały namalowane w latach 1819-1823 na ścianach domu Goi; odnosi się również do tego, co dzieje się między tymi trzema mężczyznami, do uczuć, w większej mierze negatywnych, które ich łączą. Do podskórnych napięć, które się między nimi pojawiają. Do poniżenia, depresji i odrazy. Faktycznie czarne to wizje, mroczne uczucia, skrzywiona, niemożliwa do naprawienia rodzina.

Polecam wszystkim tym, których interesuje dynamika konfliktów rodzinnych i toksycznych relacji występujących w obrębie tej komórki społecznej – nawet jeśli do tej pory nie interesowaliście się życiem Francisco Goi i nie znacie jego obrazów, książka Dehnela do Was przemówi. Jest bowiem głęboko ludzką opowieścią o złamanym życiu.

I żeby sprawiedliwości stało się za dość, to na koniec wspomnieć muszę o głównym minusie ,,Saturna'', jakim były przedruki czarnych obrazów, które wbrew swojej nazwie, wcale nie są czarne albo czarno-białe. Są w nich kolory i ich brak w książce sprawił, że czułam się pozbawiona czegoś naprawdę ważnego.