Mogło być gorzej recenzja

„…to nie powieść z logicznym wstępem, rozwinięciem i zakończeniem, lecz samo życie. Niekonsekwentne, nieprzewidywalne, no i w ogóle… I nie da się tak od razu nabyć życiowego rozumu…”

Pozory – to z nich czasem składa się ludzkie życie. A nie ma niczego bardziej mylnego niż pozory…

Mirka Sawicka to kobieta po pięćdziesiątce, która stara się być kobietą po czterdziestce. Pogrążona w żałobie po starszym synu stara się wieść normalne życie. Poproszona przez przyjaciółkę o przysługę ulega jej namowom i tym samym ląduje w obcym mieszkaniu, aby zrobić porządki po pewnej towarzyskiej nieboszczce. Owa nieboszczka pożegnała się ze światem w wielkim stylu – mówi o niej całe miasto. Przy okazji mówi o jej mężu „rogaczu” i córce anorektyczce. Bo tak to ze śmiercią bywa, że z grzechami nieboszczyka pozostają żywi. Ów mąż – Fabian Jurek, nie jest pozytywnie nastawiony do ludzi, jest cholerykiem z problematyczną córką i niby psem, który załatwia się w kuwecie. Tym samym pierwsze zderzenie świata Miry i Fabiana nie należy do udanych. Jednakże coś ich do siebie przyciąga i ze strony na stronę okazuje się, że te dwa bieguny są już w związku, na następnej stronie zamierzają się pobrać, a na kolejnej się rozstają ☺ Ojjjj tak, akcja to tu się dzieje szybko, czasem aż musiałam się cofać, gdyż towarzyszyło mi uczucie, że musiałam coś ważnego przeoczyć. Ale okazuje się, że właśnie taki styl prowadzenia fabuły powzięła autorka i do końca była mu wierna. Mnie tym przekonuje! Płynnie przechodzimy więc od nienawiści do związku, od anoreksji do prostytucji, od amorów do rozstania…

Co dobrego jest w tej książce? Zwyczajność! Bo może to być książka o każdym z nas, o codzienności, o problemach dorastających córek i kryzysie wieku średniego (tak, uważam że Fabian Jurek miał kryzys i sam nie wiedział czego chce). To opowieść o tym, że życie składa się z ciągu decyzji, czasem dobrych, czasem złych, ale koniecznych do podjęcia. Uważam, ze książka niesie ze sobą dużo optymizmu. W życiu nigdy na nic nie jest za późno, czasem można miłość (dziwną i pokręconą) znaleźć po pięćdziesiątce. Bo szczęście w życiu zależy od nas samych, nie musi być losem na loterii. To także opowieść o tym, że aby czasem wyrwać się z marazmu codzienności, potrzebujemy bodźca, którym okazuje się drugi człowiek. Czas z tym tytułem zaliczam do dobrze spędzonego. Do tego autorka chwilami przypominała mi swoją czytelniczą manierą Monikę Szwaję, szczecińską pisarkę, której książek bardzo mi brakuje.