Klatka dla niewinnych recenzja

Katarzyna Bonda po raz kolejny powraca z opowieścią z Hubertem Meyerem w tle – legendarnym policyjnym profilerem. I choć tym razem zabiera nas do świata pełnego brutalności, ale i też pożądania, to z pewnością nie zanudza czytelnika. Co mnie zaskoczyło w tej opowieści? Wątek BDSM rozwinięty ze smakiem, ale też ogromną wiedzą w tej dziedzinie. Widać, że autorka poświęciła czas na research tego środowiska. Świetnie opisała relacje co niektórych charakterów i pokazała psychologię postaci. Uwielbiam to i jednocześnie podziwiam w twórczości Katarzyny Bondy. W jej książkach czytelnik czuje, że autor nie ściemnia, nie leje wody, ale przedstawia fakty, które potrafi obronić.

Samego zarysu historii nie zamierzam Wam przedstawiać, bo chyba sama zgubiłabym się już na starcie. Autorka perfekcyjnie buduje świat artystyczny powieści dbając o najmniejszy detal. Dzięki takiemu zabiegowi czytelnik czuje się, jak gdyby uczestniczył w tej historii, brał udział w poszukiwaniu dowodów i przede wszystkim w poszukiwaniu mordercy. Te detale usypiają również detektywistyczną czujność. Nagromadzenie bohaterów (a w tej części jest ich sporo!) może dać na początku poczucie zagubienia, jednakże gdy już się połapałam kto jest kim, kto z kim sypia, albo nie sypia, kto kogo lubi i nie lubi – to dałam się wciągnąć fabule bez reszty. I jedno Wam napiszę – stałam się wielką fanką Meyera! To człowiek o niesamowicie rozwiniętym instynkcie, którego po prostu nie da się nie lubić. Przyjemnie również było wrócić do bohaterów, którzy pojawiają się i w tej części, wiernie towarzysząc Meyerowi w jego potyczkach – wierząc lub też nie w jego niewinność.

I po raz kolejny Bonda w książce umieszcza to, co powinno się znaleźć w dobrym kryminale! Jest wartka, pełna napięcia akcja, rewelacyjni bohaterowie i zaskakujące zakończenie. I znowu (tak jak w poprzedniej części) był taki moment, w którym po prostu za dużo się działo i dałam się zwieść.. Nadal jestem pod wrażeniem twórczości autorki, jej kunsztu i szczególnej dbałości o detale. I nadal wiernie będę trwała w swoim przeświadczeniu, że mamy się czym pochwalić w polskiej literaturze kryminalnej i myślę, że takimi historiami dorównujemy północnym pisarzom, oczywiście dodając tą wyjątkową nutkę polskości J