Serenada zmierzchu recenzja

„Serenada zmierzchu” to już ostatnia część trylogii „Pieśń Alaski” amerykańskiej pisarki Tracie Peterson. Tom zamykający historię rodziny Lindquistów okazał się być tym najlepszym i najbardziej emocjonującym.

Główną bohaterką powieści jest Britta, najmłodsza córka Lydii i Kjella. Dziewczyna wraca do Sitki jako uznana i doceniana skrzypaczka, aby przemyśleć propozycję znanego dyrygenta. Mężczyzna chce ją uczynić swoją żoną oraz pierwszą skrzypaczką w swojej orkiestrze. Wygląda na to, że Britta będzie żyła jak w bajce otoczona miłością mężczyzny, który nie widzi poza nią świata. Liczne podróże, wspaniałe koncerty, wystawne bale, piękne stroje kuszą młodą dziewczynę, ale... No właśnie, wszystko byłoby idealne, gdyby nie fakt, że opuszczając Alaskę bohaterka zostawiła swoje serce Juriemu. Powrót do domu będzie dla niej prawdziwą konfrontacją z przeszłością.

Ze wszystkich bohaterek Tracie Peterson to właśnie Britta jest najlepiej wykreowana. Dziewczyna jest miła, słodka i urocza, jak wszyscy z rodziny Lindquistów, ale w przeciwieństwie do reszty ma buntowniczy charakter, bywa egoistyczna i przebiegła. A wszystko po to, żeby zdobyć serce Juriego. Dzięki temu Britta to dla mnie jedyna bohaterka pani Peterson, z którą chciałabym się identyfikować. Jej problemy i dylematy autentycznie poruszają. Również Juri to postać z krwi i kości, niegrzeczny chłopak, którego prześladują demony przeszłości. Co prawda przeszedł nawrócenie i teraz próbuje poukładać swoje życie na nowo, ale potrzebuje kobiety, która powie mu co ma robić (choć on sam jeszcze o tym nie wie).

Miłosne perypetie bohaterów niezwykle mi się podobały, ale autorka zepsuła nieco mój ogólny odbiór powieści poprzez wmieszanie do akcji pasierbów Lydii. Pani Peterson niepotrzebnie wróciła do starych spraw i na siłę wprowadziła kolejne dramatyczne wątki, które okazały się po prostu nudne. Na szczęście Briita i Juri są tak fajną parą, że przez wzgląd na nich i ich skomplikowane relacje można przymknąć oko na wszystkie niedociągnięcia fabuły.

Trylogia „Pieśń Alaski” to seria idealna dla wrażliwych dziewczyn i kobiet, które uwielbiają sagi rodzinne, historie o miłości i poplątanych ludzkich losach. Wszystkie trzy powieści mają bardzo podobny klimat i są równie dobre, choć dla mnie zdecydowanie najlepsza była ostatnia część - „Serenada zmierzchu”. Drogie panie, ze swej strony zapewniam was, że czas spędzony ze wszystkimi częściami trylogii