Poza mną recenzja

Nie była to miłość od pierwszego wejrzenia, raczej powolne poznawanie się, które i tak zakończyło się rozstaniem.
Właśnie tak mogłabym opisać moją relację z książką. Męczyła mnie, ale nie mogłam jej odłożyć. Jeszcze nigdy nie czułam się tak podczas czytania.
Denerwowała mnie bohaterka, denerwowały mnie jej rozterki, a w końcu denerwował mnie język - choć ten na szczęście im dalej w las, tym bardziej normalny się stawał lub po prostu z biegiem stron przyzwyczaiłam się do stylu pisania autorki.
Zazwyczaj opowiadając o książce staram się opisać mniej więcej o czym ona jest, ale do około setnej strony wiedziałam jedynie, że główna bohaterka jest terapeutką, wszystkiego się boi i miała kiedyś męża...
Później zaczęło się trochę rozjaśniać, a książka traktuje o toksycznej miłości...
U progu bezimiennej bohaterki pojawia się jej pierwszy chłopak... Mężczyzna, o którym od ponad piętnastu lat rozmyśla, przez którego nie była w stanie ułożyć sobie życia, który sprawił, że straciła poczucie własnej wartości, którego jednak nadal kocha... Emocje ponownie ożywają, nie wiadomo czego oczekuje On, czego tak naprawdę pragnie ona.
Książka przeplatana jest rozdziałami oznaczonymi ikonkami mózgu i serca, które poniekąd oznaczają dwie linie czasowe. Te pierwsze dotyczą teraźniejszości i pracy bohaterki, te drugie opisują to co dzieje się w jej głowie, w snach... w których spotyka się z młodszą wersją siebie i prowadzi swoistą autoterapię, stara się zrozumieć relację z Nim.
Nie jest to opowieść o wielkiej miłości z happy endem, raczej studium przypadku, skupiające się na emocjach bohaterki, które wylewają się na nas z rozdziałów... które musimy zamykać razem z książką i odkładać na chwilę by odetchnąć...
Książka często pojawiała się na bookstagramie. Jakimś zrządzeniem losu trafiałam tylko na pozytywne opinie na jej temat. Jakie było moje zdziwienie gdy po zabraniu się za nią nie popłynęłam z instagramowym hype’m.
Zanim wróciłam do dalszej lektury postanowiłam przejrzeć opinie na innych portalach i okazało się, że to ten rodzaj książki, który albo się kocha całym sobą, albo nie można przez niego przebrnąć. Należę chyba do tej drugiej grupy czytelników, choć to nie do końca jest tak, że bardzo mi się nie podobało. Nic nie jest czarno - białe. Okazuje się, że toksyczna relacja z książką też jest możliwa.
Nigdy jeszcze recenzja nie sprawiała mi tylu trudności.
Na pewno nie jest to książka dla każdego, choć może warto przekonać się do której grupy czytelników się przynależy.