Powrót recenzja

Początkowo identyfikowałam się z główną bohaterką- młoda korepetytorka, a wcześniej nauczycielka. Chciałam widzieć w niej siebie.

Szybko okazało się, że Farrah ma swoją przeszłość i nieprzyjemne doświadczenia. Tutaj już trochę mniej widziałam siebie, choć w pełni potrafiłam zrozumieć niechęć do posiadania dziecka przez młodą kobietę, poddanie się presji otoczenia.
Swoją drogą temat depresji poporodowej jest bardzo ważny i powinniśmy o tym mówić częściej. To właśnie przeżyła Farrah- depresję związaną z urodzeniem dziecka, z ogromnymi zmianami w życiu.

•••
Farrah Conway z jakiegoś powodu zostawia męża i trzymiesięczną córkę bez słowa, zaczyna życie od nowa. Jednak po dwóch latach wraca i pragnie aktywnie uczestniczyć w życiu Kayli. Ta jednak za swoją mamę uważa kogoś zupełnie innego. Farrah dostaje pozwolenie na kontakty z dziewczynką, mimo braku zaufania ze strony męża, który nie potrafi zrozumieć jej odejścia. Kontakty z dzieckiem są jednak z dobrym skutkiem przez kogoś utrudniane. Wkrótce wyjaśni się prawdziwy powód niechęci do dziecka od razu po porodzie oraz powrót po latach.
•••

Mam trochę mieszane uczucia do „Powrotu”. Od początku czułam się zaciekawiona, snułam domysły, jak może się ta historia skończyć, a samo zakończenie było zaskakujące.
Znając wcześniejsze książki Kathryn Croft, a jest to jedna z moich ulubionych autorek, byłam nastawiona na coś, co zwali mnie z nóg. Niestety nie było tego tutaj. Losy bohaterów zrobiły na mnie mniejsze wrażenie niż tego chciałam. Może gdybym czytała „Powrót” w ciemno, nie znając autora, ocena byłaby wyższa. Ciągle miałam z tylu głowy wspomnienia wszystkich czytelniczych kaców po powieściach Croft. Tym razem go nie było i chyba to mnie najbardziej rozczarowało.

Niemniej jednak książka porusza bardzo ważne tematy, o których mówi się za mało. Gdyby kobiety czuły większe wsparcie bliskich, a mniejszy strach przed „ujawnieniem” swoich krzywd, nie byłoby tyle tragedii na świecie.

Książka otrzymana przy współpracy z Wydawnictwem Burda.