Pięcioro dzieci i "coś" recenzja

Po ostatnich przejściach z kiepskimi, współczesnymi młodzieżówkami, żeby uniknąć kolejnego rozczarowania, postanowiłam sięgnąć po dziecięcą klasykę. I od razu wrócił mi dobry humor.

Gdy byliśmy mali, nasza Babcia Tereska wieczorami wyświetlała nam bajki na rzutniku. Te opowieści czytane przez Babcię to jedne z moich najlepszych wspomnień z dzieciństwa. Jedną z tych bajek było właśnie "Pięcioro dzieci i coś". Teraz książkę czytałam i ja, i mój pierwszoklasista Jaś. On na razie skończył pierwszą część, ale mówi, że warto było przeczytać🙂

Jak wskazuje tytuł, książka opowiada o pięciorgu dzieciach - rodzeństwie, które spędza wakacje na wsi - i o "czymś" - czyli o Piaskoludku, magicznym stworzeniu, mającym moc spełniania życzeń. Gdy Antea, Cyryl, Robert, Janeczka i ich najmłodszy braciszek, zwany Barankiem, znajdują stworzonko, rozpoczynają się ich niezwykłe przygody. Oczywiście nigdy nic nie idzie zgodnie z planem i na tym polega urok tej książki. W kolejnym tomie dzieciom towarzyszy Feniks i magiczny dywan, dzięki któremu mogą podróżować w najdziwniejsze miejsca. W trzecim tomie podróżują głównie w czasie i przenoszą się do Babilonu, starożytnego Egiptu, Rzymu, a nawet odwiedzają Atlantydę. Jest to więc znakomita dziecięca fantastyka z początku XX wieku, która, jak sądzę, przyczyniła się w znacznym stopniu do rozwoju tego gatunku, którego pełny rozkwit widzimy 40 lat później, wraz z dziełami Lewisa i Tolkiena.

Cała trylogia Edith Nesbit to wspaniała seria dla dzieci w wieku wczesnoszkolnym. Oprócz świetnych historii na uwagę zasługuje pełna humoru narracja. Wszechwiedzący narrator od czasu do czasu ujawnia się w pierwszej osobie i znakomicie puentuje albo dopowiada wydarzenia. Bardzo rozśmieszyło mnie na przykład, jak autorka wybrnęła z problemu, w jaki sposób dzieci mogą się porozumiewać w nieznanym sobie języku, gdy przenoszą się w czasie w ostatniej części. Otóż, za pierwszym razem napisała, że nie ma czasu tego teraz tłumaczyć, a w kolejnej historii uznała, że już za późno na wyjaśnienia. Prawda, że genialne w swej prostocie?😄

Bardzo lubię angielską klasykę dla dzieci, bo nie ma tam moralizowania czy oceniania. Oczywiście, nie ma tam też demokratycznej równości, za to króluje brytyjski snobizm i imperializm. Myślę, że warto mieć to na uwadze, gdy na przykład czytamy o tym, jak dzieci (zwłaszcza chłopcy) traktują leniwe służące w drugiej części i opowiedzieć dziecku o tym, jak kiedyś wyglądał świat angielskiej klasy średniej. Bez zbędnej przesady jednak - bo ta trylogia to przede wszystkim opis naprawdę fantastycznych przygód, które każde dziecko chciałoby przeżyć.

Uroku tym trzem książkom dodaje na pewno znakomite tłumaczenie mistrzyni Ireny Tuwim (znanej przede wszystkim z przekładu "Kubusia Puchatka") oraz prześliczne ilustracje Marii Orłowskiej-Gabryś. Widziałam wydania z nowszymi ilustracjami, ale nie mogę się do nich przekonać, dlatego wybrałam wydanie wydawnictwa Znak Emotikon.

Zatem podsumowując, jeśli szukacie dobrej fantastyki dla dzieci, to zgadzam się z Jasiem - zdecydowanie warto sięgnąć po tę serię!