Ania na uniwersytecie recenzja

„Nie ma doskonałości na tym niedoskonałym świecie”.

Któż z nas nie zna, chociażby ze słuchu Ani, która zamieszkiwała na zielonych wzgórzach. Rudowłosa dziewczynka o nieprzeciętnym charakterze i jeszcze bardziej nieprzeciętnej, wybujałej fantazji. Jednak niejednokrotnie mogliśmy się utożsamiać z jej myślami czy wyrażanym zdaniem, a nawet mieć czasami podobne poglądy.

Jednak nic nie jest trwałe. Dziewczynka dorasta i przyszedł czas na dalszą podróż zwaną życiem. Ania marzyła, aby móc studiować na uniwersytecie Redmonda, jednak musiała walczyć ze swoimi pragnieniami, a tym, co powinna zrobić. Maryla jest coraz starsza i zmaga się ze stopniową utratą wzroku, jednak dziewczyna nie byłaby sobą, gdyby nie zadbała o swoją opiekunkę i nie zapewniła jej opieki, na czas, gdy ona będzie
daleko.

Jej uniwersytecka przygoda właśnie się zaczyna. Już na samym początku poznaje ona ciekawe osoby, z którymi bardzo szybko nawiązuje wspólne więzi. Dodatkowo nie obędzie też się bez romantyzmu. W jej życiu pojawia się chłopak, który wygląda, jakby został wyjęty z jej snów. Jednak serce nie sługa i mózgu nie słucha.

Książkę o przygodach rudowłosej dziewczynki, pamiętam z czasów, kiedy jeszcze sama byłam w wieku zbliżonym do niej. Jednak jej dalsze losy było dane mi poznać dopiero nie dawno. Tak wiec, kiedy tylko otrzymałam tę książkę, jeszcze w tak pięknej szacie graficznej, nie mogłam się powstrzymać i już tego samego wieczora do niej zasiadłam.

Zaczynając zagłębiać się w historię, miałam okazje przez chwile, przypomnieć sobie jak to było w moim przypadku, kiedy miałam wybierać dalszą drogę swojego rozwoju. Bardzo się cieszyłam, kiedy Ania zdecydowała się na wyjazd na uniwersytet. Razem z nią przezywałam te wszystkie wydarzenia, które jej towarzyszą w tym czasie. Wspólnie kroczyłyśmy tą drogą, nawiązywałyśmy przyjaźnie i uczyłyśmy się miłości, tej jedynej i wiecznej, która jest zbyt oślepiająca, aby ją od razu ujrzeć.

Z taką powieścią mogę spędzać każdy jesienny wieczór.Ponownie dałam cię wciągnąć w losy rudowłosej złośnicy i przepadłam. Książka już od samego początku sprawiła, że na jej kartach emocje się przelewają, a my wszystkie je chłoniemy i odczuwamy, jakbyśmy słuchały odczuć najlepszej przyjaciółki.

Zagubienie i niezdecydowanie, które dotyka dziewczynę, sprawia, że poznajemy ją również z innej strony. Jej optymizm na chwile się chowa, a podejście do niektórych spraw, całkowicie nas zaskakuje, jednak ani na moment nie jesteśmy w stanie się na nią złościć. Stwierdzę, że właśnie w tym momencie, uświadamiamy sobie, że to już nie jest jedenastolatka z wolnym umysłem, a dorosła kobieta, znająca najważniejsze wartości, którymi powinniśmy się kierować w życiu.

Oczywiście nie można pominąć opisów przyrody, którymi zostajemy uraczeni, a użyte słowa, sprawiają, iż jesteśmy w stanie przenieść się do Zielonego Wzgórza czy Kingsport. Możemy w wyobraźni przemierzać uliczki, biegać po gospodzie czy usiąść, aby chociaż na chwile złapać oddech czy wytchnienie. Identycznie jak Ania, odnaleźć tam siebie i swoje miejsce na ziemi.

„Zawsze robi mi się smutno, gdy coś miłego się kończy. Co prawda zawsze można mieć nadzieję na coś jeszcze milszego, ale co do tego nigdy nie ma pewności”.

Kiedy nadszedł koniec powieści, również poczułam smutek, ale jednocześnie radość. Cieszyłam się, że Ania znalazła swoją miłość, która miała na wyciągnięcie ręki, jednak potrzebowała czasu, aby móc to zrozumieć. Jednak historia ta dobiegła końca, a ja chciałam dalej uczestniczyć w życiu bohaterów, mierzyć się z nowymi wyzwaniami i poznawać kolejne osoby. W tej części nie brakowało nowych postaci, które wniosły dużo ciekawości i świeżości.
Kreacja każdego z nich była dopracowana w najmniejszym szczególe, a ich różnorodność sprawiała, że jeszcze chętniej ich polubiliśmy.