Lokatorka Wildfell Hall recenzja

Książka, która spoczęła w mojej dłoni dosłownie mnie przeraziła. Nie dlatego, że liczy sobie 544 stron, nie okładką, która jest gustowna – taka jak lubię. Moje przerażenie pojawiło się wtedy, kiedy zaczęłam przeglądać jej wnętrze. Obszerne opisy narratora przyćmiewały skąpe dialogi. Pomyślałam jaką ciężką przeprawą będzie przeczytanie tejże książki. Takie były moje pierwsze wrażenia.
Co mogę powiedzieć teraz, kiedy zamknęłam za sobą ostatni rozdział „Lokatorki...”?
Powiem , że po raz wtóry kierując się wyborem książki intuicja mnie nie zawiodła. Dzięki swojemu wyborowi, co do którego miałam później pewne obiekcje odkryłam niewyobrażalne źródło tętniącej życiem wyobraźni. To dzięki Anne i jej żywym sposobie przedstawienia błahej sprawy jakim jest pisanie listu do przyjaciela, książka niewyobrażalnie przyciągała niczym magnes niwelując chęć oporu z mojej strony. Zdziwiona byłam jej pasjonującą zawartością, w ogóle nie spodziewałam się takiej przyjemności która uderzyła swoim pięknem.
Rozdział za rozdziałem to jak spacer z ukochana osobą ukwieconą aleją. Na początku jesteśmy podekscytowani, w środku rozgorączkowani a kiedy spacer dobiega końca pragniemy żeby trwał wiecznie. Jakim cudem nie pragnąć tego w obliczu „Lokatorki...”, kiedy emocje jakich dostarcza nam główna bohaterka płyną w żyłach niczym wzburzona krew nie pozwalając ochłonąć.
Helen wokół której wszystko się kręci intryguje swoją postawą wprawiając czytelnika w zdumienie, jak wiele ta pełna poświęceń kobieta zdoła ofiarować drugiej osobie. Często chłodna i opanowana wywoływała takie emocje, że nieraz chciałam chwycić ją za ramiona i potrząsnąć :) aby się opamiętała i pomyślała wreszcie o sobie. Poprzez ciekawość, podziw, rozżalenie, radość i wzburzenie pędziłam niczym wiatr a towarzyszył mi szelest kartek.
Mogę ze śmiałością powiedzieć że książka mieści w sobie tyle emocji, których nie sposób ująć w słowa. Sposób w jaki autorka przedstawia świat z lat 1827-1847 pozwala na snucie wyjątkowych obrazów tamtejszej ludności, gdzie niebagatelną rolę odgrywało dobre wydanie panien za mąż. Mężczyźni szukający rozrywek w polowaniach, alkoholu, balach czy poddając się nic nierobieniu. W sumie żyć nie umierać.
Jednak nie zawsze to co najważniejsze potrafimy dostrzec gołym okiem, nie zawsze jest też co dostrzegać. Po pierwszym uniesieniu nierzadko odkrywamy gołą prawdę i chociaż kochalibyśmy za dwóch nigdy jej nie wystarczy spragnionemu czułości sercu.
Kochać i mieć oczy szeroko otwarte a wtedy nie doświadczymy losu bohaterki, która swoją drogę odkrywa wiele lat później. Wszak mówią „Lepiej późno niż wcale” , dlatego kto nie sięgnął jeszcze po „Lokatorkę Wildfell Hall” niech zrobi to niezwłocznie a zapewniam że czas spędzony na odkrywaniu prawdy nie będzie stracony.