Nim dojrzeją maliny recenzja

Naprawdę dawno nie miałam tak, by nie móc doczekać się momentu, kiedy zasiąde z herbatą w moim ulubionym fotelu pod kocem i wrócę do czytania. ,,Nim dojrzeją maliny'' tak bardzo była mi w tych dniach potrzebna, aura tej książki, jej malinowy smak, letnie słońce które dosłownie oświetlało mi twarz choć na zewnątrz plucha...

Co mnie w niej tak urzekło? Najbardziej - autentyczność. To, że jest to powieść nieprzekombinowana, prosta w swojej formie, ale mająca ogromny ładunek emocjonalny. Wraz z Miją, Martą i Lilką przeżywałam nie tylko wspaniałe lato jak za dziecięcych czasów, ale też martwiłam się ich problemami, no i przede wszystkim - MUSIAŁAM wiedzieć jaki finał będą mieć poruszone tu wątki, a tych jest bez liku.

Mijka zostawiła w domu narzeczonego pachnącego mydłem, choć serce rwie się do przystojnego Ustyma, który jak zwykle wybawił ,,swoją ptaszynę'' z tarapatów, oddał siebie, by zniknąć... Lilka oprócz sercowych ma wielki dylemat - wraz z mężem i dziećmi wybierają się w dłuugą podróż do Australii. Jak każda taka życiowa zmiana sama myśl o niej wywołuje przewroty żołądka, a żeby tego było mało w jej życiu pojawia się ,,przybrana'' córka Lusia - no właśnie, co z Lusią? Czy zostanie z ciężarną Martą tak, jak wskazały na to ciągnięte zapałki? Kto jest ojcem bliźniaków, które nosi pod sercem i dlaczego jest taka złowieszcza - to ciąża, czy może inne doświadczenia uczyniły z niej zgryźliwą, wiecznie niezadowoloną jędzę, która tylko czasem ujawnia swój urok.

Niektóre supełki fabularne wydawały mi się mniej prawdopodobne, ale koniec końców, czy nie takie jest właśnie życie? Pokręcone, czasem męczące, nieprzewidywalne, ale też zabawne - bo należy zaznaczyć, że wyszukany dowcip i żarty to melodia tej historii. Babcia Teodora szybko została moją chruśniakową idolką i już nic tego nie zmieni.

Podsumowując, naprawdę warto dać się porwać tej historii, oderwać od trosk i zamieszania, które mamy w życiu na co dzień i przeczytać bardzo dobrą, mądrą i zabawną książkę napisaną prosto z serca.