Jak kochać własną córkę recenzja

„Jak kochać własną córkę“ to historia relacji matki i córki, która z bliskiej, momentami przytłaczającej, przekształcał się w coś, co trzymało się jedynie na cienkich, naderwanych nitkach. Powód takiego stanu długo dla czytelnika pozostaje tajemnicą, choć autorka chętnie skacze w czasie i naprzemiennie zdradza wydarzenia późne oraz wczesne. Dzieje się to w sposób nieco chaotyczny, jak dla mnie zbyt nieuporządkowany, a z tej gmatwaniny wyłania się obraz skomplikowanej relacji, gdzie obie strony chcą dla tej drugiej dobrze, ale życie układa się w sposób, jaki trudno przewidzieć. Atutem powieści są realni bohaterowie, których psychika jest w centrum. Wydarzenia z codzienności są istotne, ale to emocje malują kolejne zdania. Są trzonem opowieści, a to tylko potęguje moją sympatię względem powieści. Sympatię, która wcale nie była łatwa.

Zaczęłam czytać „Jak kochać własną córkę“ w złym czasie, bo zaraz przed rozpoczęciem ludobójstwa dokonywanego w Strefie Gazy. To wydarzenie, od którego literatury odciąć nie potrafię i nie chcę, a przez to czytanie prozy Izraelskiej pisarki było niewygodne. Nie ma u Blum miejsca na przedstawienie życia w Izraelu jako tako, więc nie ma też przestrzeni na wspomnienie lub wyparcie (jak u Shalev) okupacji Palestyny. Na poziom mojej ogólnej, skąpej wiedzy — w „Jak kochać własną córkę“ nie ma nic, co treścią mogłoby mnie odpychać, a jednak dyskomfort wciąż mi towarzyszył. I dlatego powieść tę czytałam znacznie dłużej, niż normalnie, bo czułam wewnętrzny opór. Opór, który w końcu pokonałam, dokończyłam lekturę i odłożyłam ją w usatysfakcjonowana.

Hila Blum nie miała łatwego startu w moim sercu, a jednak proszę! Jej powieść dała mi ogrom intensywnych emocji, podczas gdy użyty język chłonęłam całą sobą. W dodatku sama kreacja bohaterów była na bardzo wysokim poziomie. Lubię takie powieści, pragnę ich w moim życiu, a gdy trafię wśród nich na te, które wpasowują się w moją wrażliwość — jestem w czytelniczy raju. I tak było tym razem.

przekł. Agnieszka Podpora

Powieść nagrodzona Izraelską Nagrodą Sapira.