Jak kochać własną córkę

“Miałam szczęście. Nie użalałam się nad sobą, bo nie było nad czym. Rodzice mnie kochali. Ojciec zmarł, gdy miałam czternaście lat, matka nigdy nie zaoferowała swojej przyjaźni, ale była przynajmniej konsekwentna. Umiałam przewidzieć, co powie, czego pragnie, co zrobi. Pomagało. Nie biła mnie, nie obrażała, nie latała. Nigdy nie zwracała się do mnie inaczej niż pełnym imieniem. Nie lubiłam swojego imienia.”

“Ona jest zagadką, lecz ja także byłam zagadką dla mojej matki, a ona dla swojej, i tak dalej wstecz, aż do zarania pokoleń. Mimo to dziewczynki nie opuszczają swych matek prawie nigdy, nawet tych najstraszniejszych, najgorszych, najzatwardzialszych, pozostają ich córkami na wieki, nie da się tego unieważnić.”

Związki między dorosłymi córkami a ich matkami z reguły należą do gatunku spraw skomplikowanych. Obserwując współczesny świat można odnieść wrażenie, że ta relacja generuje wiele problemów. Najprościej byłoby powiedzieć, że to matki skupione są przede wszystkim na rodzinie i dzieciach, w związku z czym są z nimi w bliższych stosunkach i siłą rzeczy częściej występują na tej linii nabrzmiałe i nierozwiązane konflikty. Jednak takie wytłumaczenie jest sporym uproszczeniem, a temat pozostaje wciąż aktualny.

Z ciekawością sięgnęłam po “Jak kochać własną córkę” Hili Blum, powieść jest niezwykle oryginalnym dziennikiem, zapiskami, wspomnieniami macierzyńskimi Joeli.

Blum kreśli opow...