Miasto mosiądzu recenzja

"Miasto Mosiądzu" kusi nie tylko okładką, która dla okładkowych srok musi mieć powab złota i bursztynu. Książka już na wstępie tka miraże fatamorgan pośród gorących piasków pustyni i obiecuje przygodę przepełnioną orientalną magią i tajemnicą.

Nahri to złodziejka - złodziejka nawet zadowolona ze swojego życia. Nie pragnie przygód, niebezpieczeństw ani nieznajomych wkraczających w nie z butami. I ani trochę nie przypuszczała, że niewielkie oszustwo i przeprowadzenie trefnego rytuału może tak odmienić jej egzystencję, namieszać w niej i sprawić, że świat nabierze całkiem innych kolorów. Zagubiona na pustyni wraz z dewą, który najwyraźniej ma ją ochraniać, stawia czoła coraz to nowym niebezpieczeństwom, walczy z rzeką i ludźmi nieba. Póki nie stanie przed bramą Dewabadu...

"Miasto Mosiądzu" to opowieść o dżinnach, dewach, magii, ale także o dworskich intrygach, książętach i mitycznych stworzeniach, a wszystko w blasku słońca, okraszone przepięknym stylem autorki. Opisy miejsc są bardzo plastyczne i urzekają. Magia przenika tą powieść, jest jak złoty pył obejmujący nas iskrzącą się chmurą. Dla kogoś, kto uwielbia baje bliskiego wschodu, ta książka jest niczym lampa Aladyna, która wyczarowuje coraz to nowe dziwy.

Ciężar mojego zainteresowania autorka przeniosła głównie na Alego. Nie jest to postać, z którą ktoś chciałby się utożsamiać, jednak jego życie i ciągła walka z samym sobą jest bardzo sugestywna, a sam Ali jest dwuznaczny, odrobinę nieporadny, trochę nie na miejscu i pewnie dlatego zapałałam do niego natychmiastową sympatią. Mam słabość do postaci, które nie są oczywiste, a w "Mieście Mosiądzu" jest ich parę i każda ma jakiś sekret.

Książka wypełniona jest specyficzną atmosferą, czułam się, jakbym wraz z Nahri przemierzała niebezpieczne ulice i uliczki Dawabadu, wraz z Alim próbowała nie napytać sobie kłopotów i wraz z Darą walczyła z ifrytami. I właśnie co naprawdę mnie ujęło w tej powieści, to pojawienie się magicznych stworzeń, takich jak ifryty i inne żywiołaki i istoty ze wschodnich legend. Kiedy byłam dzieckiem, uwielbiałam bajki o dżinnach, zaczytywałam się we wschodnim folklorze, tak więc "Miasto Mosiądzu" zafundowało mi nostalgiczny powrót do młodzieńczych lat.

"Miasto Mosiądzu" jest na pewno oryginalne i nieszablonowe. Ma urok, który wciąż trzyma mnie w swoich objęciach. To malowana henną przygoda, która zabiera nas do świata, który istnieje jedynie w legendach i opowieściach tysiąca i jednej nocy.