Konklawe recenzja

 "Nikt, kto słucha swojego sumienia nie postępuje źle(...). Konsekwencje mogą być inne niż się spodziewaliśmy; z czasem może się okazać, że popełniliśmy błąd. Ale to nie oznacza, że postąpiliśmy źle. Jedyną wskazówką na to, że wybieramy to lub inne postępowanie, jest nasze sumienie, bo to we własnym sumieniu najwyraźniej słyszymy głos Boga."

Po nagłej śmierci papieża, Kościół staje przed nowym wyborem. Lomeli, który przewodniczy konklawe nie ma pojęcia, że te kilka dni w zamknięciu będą najtrudniejsze w jego duchownej karierze. Pogłoski o morderstwie papieża, utajnione dokumenty i dymisja jednego z kardynałów, która w istocie nie nastąpiła sprawiają, że Lomeli stanie przed trudnym wyborem. A jest to jedynie "wierzchołek góry lodowej". Nieoczekiwanie przed konklawe pojawia się również tajemniczy kardynał, o którym reszta nie miała pojęcia.
Jakie tajemnice kryją się za murami Watykanu?
Czyja ambicja jest większa od sumienia?
I kto zostanie nowym papieżem?

"Nasza wiara jest żywa, ponieważ chadza ręka w rękę ze zwątpieniem. Gdyby była tylko pewność, a nie byłoby zwątpienia, to nie byłoby tajemnicy, a zatem nie byłoby potrzeby wiary."

Już na samym wstępie Harris pisze, że jest to historia fikcyjna i nie należy dopatrywać się żadnych podobieństw z Kurią. Byłam pozytywnie nastawiona, jednak wgłębiając się w lekturę czułam tylko rozczarowanie i zażenowanie.

Nie wiem, czy cierpię na paranoję, ale miałam wrażenie, że nasz rodak, święty Jan Paweł II został przedstawiony jako ambitny hipokryta. Brak zwrotów wyrażających szacunek, jak choćby pisane nazwiska Wojtyła czy Ratzinger bez tytułów; lub nasz święty, o którym dopiero nadmieniono jedynie raz w zakończeniu. I na swoje wytłumaczenie Harris nawet nie ma przedziału czasowego, bo w owym czasie nasz papież Polak, już został kanonizowany. Dochodzi do tego jeszcze sam fakt, jakoby pisarz korzystał ze źródła Johna Cornwella, ukazującego naszego zmarłego papieża w niekorzystnym świetle.
Fikcyjna postać arcybiskupa Woźniaka również świadczy, że Harris myśli o nas Polakach stereotypowo. Może faktycznie cierpię na paranoję, ale te moje odczucia nie pozwalają myśleć o książce "Konklawe" jako niepolitycznej.

Same "Konklawe" też niczym nie zachwyca. Nie jest niespodzianką, że większość ludzi myśli dobrze o duchownych, więc ciężko wyobrazić ich sobie jako spiskujących, ambitnych i nieobliczalnych ludzi. Każda wiadomość o fikcyjnym wyczynie kardynała nie była dla mnie niespodzianką, jedynie zakończenie mnie odrobinę zaskoczyło i zbulwersowało. Cały spisek był natomiast przewidywalny i chociaż niektóre uwagi były trafne, książka nie jest warta najmniejszego zachodu.