Poszukiwacz zwłok recenzja

We Wrocławiu i okolicach od kilku lat grasuje seryjny morderca. Z powodu braku wyników od kierowania grupą śledczą zostaje odsunięty Piotr Żołnierz, a jego miejsce zajmuje Laura Wilk, która od samego początku musi się mierzyć z niechęcią ze strony większości współpracowników. Jednocześnie policjantka pomaga znajomemu w odnalezieniu ciała zaginionej przed laty nastolatki... Nie spodziewa się, jakie kłopoty na siebie sprowadzi...

W twórczości pana Mieczysława zakochałam się za sprawą serii z Marcinem Zakrzewskim, ale powieści spoza tego cyklu również niezmiernie przypadły mi do gustu. Tak było i w tym przypadku. Autor wciąga nas zaskakującą intrygę, pełną napięcia, pełną zwrotów akcji czy zawrotnego tempa. Gdy czytelnik myśli, że rozgryzł całą zagadkę, okazuje się, iż jednak nie wszystkie elementy tej układanki zostały przez niego odkryte. Bohaterowie są charakterni, wyraziści, niepozbawieni wad, a jednocześnie niejednoznaczni, gdyż niektórych z nich nie da się tak po prostu zaszufladkować. Na szczególną pochwałę zasługuje postać psychologa z własnymi problemami, natręctwami bądź lękami, który stara się walczyć nie tylko z demonami przeszłości, ale też sam ze sobą. Dla mnie osobiście to był majstersztyk.

W tej książce możemy odkryć całą masę nadużyć, które gnebią szeregi policji, trawiąc je niczym choroba. Korupcja, współpraca z przestępcami, nałogi lub układy polityczne to dla niektórych stróży prawa chleb powszedni. Pisarzowi udało się stworzyć z tego zgrabną i ciekawą opowieść, w której jednak to prawda i dobro wygrywają - przy znacznym udziale wyrzutów sumienia.

Pisarz porusza też sprawę zawiści, nienawiści czy zemsty, która wprost zaślepia i prowadzi do tragicznych skutkach decyzji. Pokazuje jak wiele jest w stanie zrobić człowiek, ile poświęcić, żeby jego niecne uczynki nie wyszły na jaw. Możemy też znaleźć odwołanie do poczucia winy oraz naprawiania zła, które wydarzyło się z naszej winy.

To kolejny rasowy kryminał z pod pióra Mieczysława Gorzki. Zakończenie daje nadzieję na dalszy ciąg, na co oczywiście będę niecierpliwie czekać. Wszak ktoś musi przyjąć schedę, gdy Zakrzewski odejdzie na emeryturę 😉